اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر خشونت خانگی بر خشونت خانگی، نشانگان برانگیختگی جنسی و فرسودگی زناشویی زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اهواز

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی زوج ­درمانی مبتنی بر خشونت خانگی بر خشونت خانگی، نشانگان برانگیخگتی جنسی و فرسودگی زناشویی زوج ­های مراجعه ­کننده به مراکز مشاوره بود. جامعه­ آماری پژوهش شامل تمامی زوج ­های مراجعه ­کننده به مراکز مشاوره شهر اهواز در نیمه اول سال ۱۴۰۱ بود. از این جامعه در نهایت ۳ زوج (۶ نفر) با توجه به ملاک ­های ورود و اقرار به خشونت زناشویی به عنوان جامعه نمونه انتخاب شدند. روش نمونه­ گیری به شیوه هدفمند و از طریق طرح آزمایشی تک موردی از نوع طرح­ های خط پایه چندگانه ناهمزمان استفاده شد. برای جمع آوری داده ­ها از پرسشنامه خشونت علیه زوجین (حاج یحیی، ۲۰۰۹)، پرسشنامه فرسودگی زناشویی (پاینز، ۲۰۰۳) و پرسشنامه تمایل جنسی (هالبرت، ۱۹۹۲) استفاده شد. پکیج­ درمان (زوج­ درمانی مبتنی بر خشونت خانگی) در ۱۲ جلسه مداخله و ۴ مرحله خط پایه در مورد تمام شرکت کننده ­ها اعمال شد. شرکت کنندگان قبل از شروع درمان و در جلسات ۴، ۸، ۱۲ و پیگیری ۴۵ روزه و ۳ ماهه توسط پرسشنامه ­های مذکور مورد تحلیل قرار گرفتند. پاسخ ­ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. نتایج نشان داد درصد بهبودی کلی زوج ­ها پس از مداخله زوج ­درمانی مبتنی بر خشونت خانگی در پایان درمان و نیز در مراحل پیگیری ۴۵ روزه و ۳ ماهه در سطح معنی داری بود (۰/۰۵>P). بنابراین رویکرد زوج ­درمانی باعث کاهش خشونت­ خانگی و فرسودگی زناشویی و افزایش نشانگان برانگیختگی جنسی زوج­ ها خواهد شد و نتایج پیگیری نیز حاکی از تداوم اثر این درمان در طول زمان بوده است.

Keywords:

زوج درمانی مبتنی بر خشونت خانگی , خشونت خانگی , نشانگان برانگیخگتی جنسی , فرسودگی زناشویی