بررسی میزان اثر گذاری نقش معلم در کنترل خشونت در دانش آموزان مقطع ابتدایی

پرخاشگری از نظر علمی نوعی گرایش در انسان است که به صورت ضربه زدن، کشتن و تخریب خود را نشان می دهد. آنچه که شخص در پاسخ به یک رفتار بیان می کند و نشان می دهد به گونه ای است که باید گفت مناسب عمل یا رفتار طرف مقابل نیست.ظهور این امر نشان از عصیان و انقلاب در فرد دارد و حاکی از وجود احساساتی است که فرد از گفتن آن می ترسد و دردی در او وجود دارد که نمی تواند آن را برطرف و جبران کند و ناگزیر از دیگران انتقام می گیرد، هر چند این رنج برمی گردد. فروید معتقد است که پرخاشگری غریزی و طبیعی است و افراد با این قدرت متولد می شوند.شاید پذیرفتن وجود خشونت و پرخاشگری در سراسر جهان، باوری خطا نباشد زیرا خشونت و پرخاشگری یکی از موضوعات اختلاف رفتاری شایع بین کودکان می باشد. کارشناسان حوزه علوم اجتماعی در مورد پرخاشگری به دو دسته تقسیم می شوند. گروهی معتقدند که پرخاشگری ذاتی و فطری است و گروهی دیگر آن را نتیجه ای اکتسابی در اثر عوامل اجتماعی می دانند. پرخاشگری چه فطری و چه اکتسابی باشد، نباید منکر این شد که خانواده، مدرسه و جامعه نقش مهمی در تشویق رفتار پرخاشگرانه در افراد دارند.زمانیکه اینگونه رفتارها در اجتماع شکل بگیرد پیام دیگری را منتقل می کند. به نظر بسیاری از آسیب شناسان اجتماعی وقوع پرخاشگری در خانواده به نوعی به معنای رشد پرخاشگری در جامعه است.یکی دیگر از پیامدهای پرخاشگری، در مدرسه بر وضعیت تحصیلی دانش آموزان است که سبب افت تحصیلی آنها می شود. تحقیقات مختلف نشان داده است که اگر چه کنترل کامل پرخاشگری امکان پذیر نیست، اما تا حدی قابل پیش گیری است