نقش معلم در کاهش آسیب های اجتماعی دانش آموزان (از منظر قرآن کریم و نهج البلاغه)

در سیستم های آموزشی، افراد زیادی مشغول به کارند و فعالیت های آنها به طور مستقیم یا غیر مستقیم در تربیت دانش آموزان موثر است اما در این میان، نقش معلمان از دیگر افراد بسیار برجسته تر می نماید. از این رو بسیاری از دانش آموختگان نظام آموزشی سنتی و جدید شکل گیری شخصیت خود را مرهون معلمان خود می دانند. زیرا آنچه در فرایند تعلیم و تربیت به متعلم انتقال می یابد تنها معلومات و مهارت های معلم نیست بلکه تمام صفات، خلقیات، حالات نفسانی و رفتار ظاهری او نیز به شاگردان منتقل می شود. رابطه دانش آموز با معلم یک رابطه باطنی و معنوی است دانش آموز معلم را شخصیتی محترم و ممتاز می داند که او را در بزرگ شدن و به استقلال و آزادی رسیدن، و به عضویت رسمی جامعه در آمدن کمک و مساعدت می نماید. بنابراین، معلم فقط یک آموزگار نیست بلکه مهم تر از آن، یک مربی و یک الگوی با نفوذ است. یک معلم خوب که با رفتار و گفتار پسندیده اش دانش آموزان را خوب پرورش می دهد، بزرگترین خدمت را نسبت به اجتماع خود انجام می دهد و به عکس یک معلم بد اخلاق و بدرفتار و منحرف که با رفتار بدخود، دانش آموزان را به انحراف و تباهی می کشد بزرگترین خیانت ها را نسبت به اجتماع مرتکب می شود. بنابراین شغل و حرفه معلمی و استادی از حساس ترین و مسئولیت دارترین شغل های اجتماع می باشد. با توجه به نقش حساس معلم در تربیت اخلاقی و دینی دانش آموزان و همچنین جایگاه وی در پیشگیری و کاهش آسیب های اجتماعی در جامعه ، پژوهش حاضر به بررسی نقش معلم در کاستن آسیب های اجتماعی از دیدگاه قرآن و نهج البلاغه می پردازد.

Keywords:

قرآن کریم , نهج البلاغه , مدرسه , معلم , دانش آموزان , آسیب های اجتماعی