پاسخ اقلیمی خانه های بومی ایرانی به شرایط آب و هوایی گرم

در حالی که در بافت تاریخی شهرهای ایران، بناهای سنتی متعددی وجود دارند که برای بیش از صد سال پابرجا بوده اند، بناهای امروزی علیرغم فناوری های پیشرفته ساخت و ساز، از نظر مقاومت و دوام، قابل مقایسه با بناهای سنتی نیستند. راهبردهای بومی پایدار در طراحی و ساخت این خانه های سنتی اصلی ترین دلایل ماندگاری آن ها می باشند. این پژوهش به بررسی و تحلیل رویکرد بومی و طراحی اقلیمی در دوره قاجار پرداخته است. خانه هایی که حداقل صد سال در ایران زنده مانده اند. جهت گیری ساختمان بر اساس نور خورشید، مصالح ساختمانی، سازگاری با منابع آب و نیروی باد و در نهایت سازماندهی سازه، پنج پارامتری هستند که در دو ساختمان در منطقه اقلیم گرم ایران مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند. گردآوری داده ها مبتنی بر تحقیقات کتابخانه ای و مطالعه موردی تجربی است. این تحقیق نشان می دهد که طراحی و ساخت ساختمان های مورد تجزیه و تحلیل، پاسخی به وضعیت اقلیمی آن ها بوده و با بافت آن ها سازگار است. در حالی که این ساختمان ها در دو شهر با تفاوت های اقلیمی - به ویژه رطوبت- واقع شده اند، استراتژی های طراحی بومی آن ها شباهت هایی دارد. با این حال، تفاوت آن ها به دلیل شرایط اقلیمی متمایز غیر قابل انکار است. در نهایت، این تحقیق نشان می دهد که این ساختمان ها فرصت های اقلیمی را به خدمت می گیرند که حاصل قرن ها بهینه سازی جهت گیری ساختمان، استفاده از مصالح و قابلیت های ساخت با اثرات زیست محیطی کمتر است.

Keywords:

زبان بومی , ساختمان سنتی , پایداری , جهت گیری , مصالح , تکنیک های ساخت و ساز