نقش معماری بومی در توسعه گردشگری روستاها ( مطاله موردی: روستای ابیانه)

یکی از ابعاد مهم زندگی انسان، رابطه و تعامل او با طبیعت است و مراقبت از طبیعت و توجه به آن، از گذشته تا به امروز یک هنجار پذیرفته شده به حساب می آمده است. روستای ابیانه به دلیل بهره مندی از موقعیت ویژه فرهنگی، معماری بومی، تنوع اقلیمی و طبیعی، تنوع جاذبه های متعدد فرهنگی، تاریخی، طبیعی، جغرافیایی و قرارگیری در مسیر شهر اصفهان به شهر تهران، دارای استعداد بسیار بالایی در توسعه صنعت گردشگری می باشد. وجود زیر ساخت هایی مانند راه های ارتباطی مناسب، هتل ها و اقامت سراهای بومی، برخورداری از امکانات عمومی شبکه برق، آب، گاز و تلفن سراسری و همچنین ساختار تاریخی، فرهنگی و دارا بودن معماری بومی، تاحدودی زمینه مساعدی را برای بهره برداری از این روستا در صنعت گردشگری را فراهم نموده است. لذا در این مقاله با تمرکز بر معماری بومی و مد نظر داشتن مبانی آن در مناطق روستایی، ضمن بررسی ویژگی های معماری بومی این روستا، به تاثیر آن بر توسعه گردشگری با توجه به مطالعات و بررسی های انجام شده و شناسایی ویژگی های مستعد گردشگری و بررسی الزامات گردشگری در روستا، با بهره گیری از امکانات طبیعی و بومی موجود در تعریف فضاها، به ارائه ویژگی هایی از محیط که می توانند بر اصول طراحی منطبق با المان های بومی و فرهنگی معماری روستا تاثیرگذار باشد، پرداخته شده است.

Keywords:

گردشگری , گردشگری روستایی , معماری بومی , روستای ابیانه