معماری مدرن ایران و هم سازی با اقلیم

سال های پایانی قرن نوزدهم میلادی تحولاتی را با خود به ارمغان آورد که تاثیرات آن به مرور در بخش های وسیعی از جهان ریشه دواند. انقلاب صنعتی و دستاوردهای آن اندک اندک ساختار مدنی و نحوه اداره امور جوامع انسانی را متحول نمود. تمدن فراگیر به تدریج و از دوران قاجار و عمدتا در دوران پهلوی اول وارد ایران نیز شد. در تبادلات میان کشورهای صنعتی و کشورهای در حال صنعتی شدن، اختلافاتی در شیوه های طراحی و ساخت نیز وجود داشت. در ساخت الگوهای جدید معماری الگوهای سنتی نادیده گرفته شد و مصالح محلی جای خود را به مصالح نوین داد. روند افزایشی ساختمان سازی و استفاده از مصالح ساختمانی تیره یا با ضریب هدایت حرارت بالا، از بین رفتن عرصه های فضای سبز و رطوبت ناشی از آن سبب جذب و ذخیره بیشتر انرژی خورشیدی گشته و در دهه های اخیر منجر به بروز پدیده ای به نام جزیره گرمایی خصوصا در ابر شهرهای اقلیم گرم و خشک گردیده است. این در حالیست که معماران ایرانی در چالش برخورد و استفاده از مصالح جدید در دوران پهلوی هر چند ناچار به گذار به سبک جدید گردیدند اما با انتخاب مصالح و شکل ساختاری مناسب تر سعی در ساخت بناهایی داشتند که تا حد امکان با شرایط اقلیمی منطقه و پدید آوردن منطقه آسایش هماهنگ باشند. در این پژوهش با مطالعه موردی پلان و مصالح مورد استفاده و شکل ساختاری تعدادی از ساختمان های اداری اصفهان در دوران پهلوی اول، مصداق های هماهنگی با اقلیم بررسی گردیده است.

Keywords:

انقلاب صنعتی , انرژی خورشیدی , جزیره ی گرمایی , اقلیم گرم و خشک , منطقه ی آسایش