بازخوانی منطقه گرایی در معماری بوم های بیابانی مرکز ایران (نمونه مطالعاتی شهرستان نائین- مسجدجامع نائین)

ایران کشوری غرق در تاریخ و تنوع فرهنگی، دارای انبوهی از هویت های منطقه ای است که ویژگی های منحصر به فرد شهرهای آن را شکل می دهد. پیروی از اصول منطقه ای از ابتدا همراه با معماری ایران بوده و شناخت نیازهای اجتماعی،فرهنگی، اقلیمی، بومی هر منطقه و پاسخگویی به آن از اصول پایه ساخت بناهای سنتی ایران بوده است. با این حال پژوهش ها و مطالعات اندکی در باب تطبیق تاریخی منطقه گرایی و تاثیرات آن از جانب معماری سنتی انجام شده است، بنابراین شناسایی نمونه های هم خوان با اصول منطقه گرایی و پیدا کردن جوهره اصلی بناهای شاخص و حفظ و نگهدارای این آثار و شناخت اصول منطقه گرایی و تطبیق آن با معماری ایران و آشنایی دیگر جوامع با معماری سنتی ایران حائز اهمیت است. هدف این پژوهش بررسی معیارها و مولفه های اصلی منطقه گرایی در منطقه نائین و تحلیل نمونه مسجد جامع نائین است که به صورت توصیفی با بهره گیری از تحلیل قیاسی بوده و روش گردآوری داده به صورت کتابخانه ای و میدانی می باشد. یافته های پژوهش نشان دهنده آن است که در نواحی مرکزی ایران؛ شهرستان نائین با اهمیت تاریخی غنی و شیوه زندگی سنتی خود به عنوان نمونه ای مطلوب از هویت منطقه ای در بوم مرکزی ایران عمل کرده است، این مسجد که یکی از کهن ترین مساجد ایران به شمار می رود، نمونه بارز معماری سنتی ایران برای پاسخگویی به نیازهای جامعه محلی و آب و هوای سخت کویری است.

Keywords:

منطقه گرایی , مسجد جامع نائین , معماری کویر , نائین.