تاثیر میکروسیلیس والیاف فولادی بر کاهش پدیده ی جداشدگی در بتن سنگین به روش پیش آکنده

یکی از چالش های مهم در به کارگیری بتن سنگین، بروز پدیده ی جداشدگی وآب انداختگی به دلیل اختلاف وزن مخصوص مواد تشکیل دهنده آن می باشد در این پژوهش ، جهت بهبود پدیده ی جداشدگی در بتن سنگین پیش اکنده (حاوی دوغاب و سنگدانه)، تاثیر میکروسیلیس و الیاف فولادی (حاوی ۱۰ درصد میکروسیلیس و ۱/۵ درصد حجمی الیاف فولادی) مورد توجه بوده است. همچنین خواص مکانیکی بتن سنگین پیش آکنده حاوی سنگدانه ی مگنتیت ، میکروسیلیس و الیاف فوفادب در محیط عمل آوری مرطوب مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تمامی طرح ها دوغاب با نسبت آب به سیمان ۰/۴۵ و سیمان به ماسه ۱ تهیه گردید و با ساخت نمونه های منشوری به ابعاد ۴۵×۱۵×۱۵ سانتی متر و بتن ریزی در امتداد طول ۴۵ سانتی متر پدیده ی جداشدگی در ترازهای فوقانی، میانی و تحتانی نمونه مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش های بتن سخت شده شامل مقاومت فشاری و سرعت عبور امواج اولتراسونیک روی نمونه های مکعبی استاندارد صورت گرفت. جهت مطالعه پدیده ی جداشدگی و آب انداختیگ امواج اولتراسونیک در ترازهای فوقانی میانی و تحتانی نمونه های منشوری عبور داده شد و با استفاده از روابط کالیبراسیون مقاومت فشاری بتن در ترازهای یاد شده مورد ارزیابی قرار گرفت. برای نمونه ی شاهد (فاقد میکروسیلیس و الیاف فولادی)، در تراز فوقانی نمونهه ۳۲ درصد افت مقاومت نسبت به تراز تحتانی نتیجه شده است. در حالی که این میزان افت مقاومت، با حضور الیاف فولادی و میکروسیلیس به ترتیب به ۲۳ درصد و ۷ درصد تنزل پیدا کرده است. پدیده ی جداشدگی در بتن سنگین را می توان با روش پیش آکنده مرتفع نمود. همچنین نتایج تاثیر بسزایی میکروسیلیس را در کاهش پدیده ی جداشدگی و آب انداختگی بتن سنگین پیش آکنده نشان میدهد.

Keywords:

بتن سنگین , پیش اکنده , میکروسیلیس , الیاف فولادی , جداشدگی , آب انداختگی , مگنتیت