شادی و نشاط در آموزش و پرورش کشور

یکی از شاخص های بهداشت روانی احساس رضایت ، شادی و شادابی است ، فردی که احساس می کند نیازهایش بدون برخورد با موانع در حال تامین است به زندگی خود امید واری دارد و به درجه ای از رضایت درونی می رسد که همواره او را شاد نگه می دارد. شادی، حاصل ارتباطی سازنده بین فرد و خدایش، بین فرد و همنوعانش، بین فرد و وظایفش در جامعه است. کسانی که احساس عشق و امنیت می کنند، بسیار کمتر از دیگران دچار بیماری و سانحه می شوند. شادی مقوله ای درونی است که با عشق و امنیت همراه است و جز با تلاش های فردی به دست نمی آید و برای اینکه شادی عمر را به برترین پایه برسانیم به سرمایه گذاری نیازمندیم. باید برای افزایش عناصر مثبت شادی و کاستن از عناصر منفی آن با امیدواری تا وقتی که کوشش هایمان به شکوفه بنشینند بردبار و صبور باشیم. افزایش کارایی و بهره وری کارکنان در سازمان های امروزی مخصوصا آموزش و پرورش از مهمترین دغدغه های مدیران بوده و هست. گاها مشاهده می شود با توجه به تمامی اصول علمی و بکارگیری نسخه های مدیریتی توسط مدیران ارشد سازمان ها متاسفانه بازهم شاهد کاهش عملکرد در سازمانها هستیم، که این امر نشانه عدم توجه مدیران به کارکنان و منابع انسانی در حیطه تحت نظارت خود می باشد .با توجه به این نکته و اهمیت منابع انسانی در زمینه رفتار سازمانی نیاز به توجه جدی به مسئله شادی سازمانی و رابطه آن با اهداف سازمان بیش از پیش نمایان می گردد. هدف از نگارش این مقاله مروری بر ادبیات پژوهشی در مورد شادی و نشاط سازمانی، نقش آن در رفتار سازمانی و اثربخشی در امر آموزش می باشد. با عنایت به بررسی رفتار کارکنان از دو جنبه فردی و تاثیرات محیطی بر کارکنان، در این مقاله سعی شده تا راهکارهایی در جهت افزایش شادی سازمانی و به تبع آن نیل به اهداف سازمانی آموزش و پرورش ارائه گردد .

Keywords:

شادی سازمانی , شادمانی , رضایتمندی , افزایش بهره وری , آموزش