واکسیناسیون اجباری

از دیدگاه حقوقی، اصل بر وجود آزادی بوده هرگونه محدودیت در این زمینه استتثنا محسوب می شود. یکی از مصادیقی که اخیرا محدود کننده حقوق بشر بوده ، کرونا ویروس بوده که حق سلامت و بسیاری از ابعاد زندگی بشر را تحت تاثیر قرار داده است.از آنجایی که سلامت در نهاد حق مفهوم پردازی می شود، اعمال آن از سوی ذی حق، تابع اصل تعیین سرنوشت، احترام، اراده آزادو خود آیینی است. نتیجه چنین رویکردی این است که در صورت بیماری، فرد در درمان شدن و دریافت مداخلات درمانی، دارای اختیار کامل و هرگونه تزریق یا معالجه ای باید با رعایت آگاهانه وی صورت گیرد .هدف اصلی این مقاله با رویکرد تحلیلی ، بررسی این چالش است که آیا شخص در واکسن، بیماری همه گیر مثل کرونا ویروس حق دریافت مداخلات درمانی وی اختیاری است یا اجباری، معلق و محدود می شود؟ نتایج پژوهش نشان می دهد که در شرایط عادی و در بیماری عای غیرمسری به مو جب ویژگی نهاد حق، حق دریافت مداخلات درمانی، کاملا اختیاری و تابع اراده آزاد شخص است، اما در شرایط اضطراری، خدشه در اراده و بیماری مسری و همه گیر مثل کووید ۱۹، رضایت آگاهانه بیمار محدود به این شرایط و صیانت از سلامت عمومی می شود.واکسیناسیون : به فرانسوی : Vaccination یا ایمن سازی به تزریق و استفاده واکسن گفته می شود که با هدف جلوگیری از ایجاد عفونت یا کاهش عوارض بیماری یا ایجاد ایمنی طبیعی، با تزریق عظلانی یا وریدی (رگی)، یا چکاندن در دهان ( مانند فلج اطفال ) انجام می شود.تاریخچه واکسن: ادوارد جنر در سال ۱۷۹۶ روشی برای حفاظت در برابر بیماری آبله ابداع کرد. در این روش مایع موجود در تاول فرد مبتلا به آبله ی گاوی استخراج و سپس به پوست فرد دیگری تلقیح (Incoulation) می شد،این روش تلقیح دست به دست (Arm-to-Arm) نامیده می شد. با این وجود،درسال های آخر دهه ی ۱۹۴۰ که علم به اندازه کافی پیشرفت کرده بود، تولید واکسن در مقیاس گسترده ممکن شد و تلاش برای کنترل بیماری ، به طور جدی آغاز شد.