پیش بینی مهربانی با خود بر اساس احساس خود ارزشمندی و ادراک شایستگی معلمان زن دوره دوم متوسطه شهر همدان

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی مهربانی با خود بر اساس احساس خود ارزشمندی و ادراک شایستگی معلمان دوره متوسطه شهر همدان انجام شد. پژوهش از نظر هدف کاربردی، از نظر زمان یک پژوهش مقطعی، از لحاظ نوع داده ها کمی و از نظر روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را همه معلمان زن دوره دوم متوسطه شهر همدان تشکیل داد. روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی بود. از جامعه آماری مذکور بر اساس فرمول فیدل و تاباچنیک (۲۰۰۷) ۱۰۶ نفر انتخاب که به لحاظ احتیاط این تعداد به ۱۲۰ نفر افزایش یافت. ابزار پژوهش شامل سه مقیاس استاندارد مهربانی با خود نف (۲۰۰۳)، خودارزشمندی کراکر، لوتانن، کوپر و بونورته (۲۰۰۳) و ادراک شایستگی هارتر (۱۹۸۲) بود. برای آزمون فرضیه های پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. تحلیل نتایج نشان داد متغیر ادراک شایستگی پیش بینی کننده معنادار مهربانی با خود می باشد. متغیر خودارزشمندی نتوانست پیش بینی کننده معنادار مهربانی با خود باشد. با ارتقاء ادراک شایستگی، معلمان می توانند با خود مهربان تر باشند.

Keywords:

مهربانی با خود , احساس خود ارزشمندی , ادراک شایستگی.