رابطه ساختاری هوش فرهنگی و تنهایی اجتماعی بر سازگاری دانشجویان غیربومی: نقش میانجی گری مهارت های ارتباطی

سازگاری در سال های تحصیل دانشجویان خوابگاهی از متغیرهای مختلفی تاثیر می پذیرد. در این پژوهش در صدد بررسی تاثیرپذیری سازگاری از هوش فرهنگی و تنهایی اجتماعی از طریق مهارت های ارتباطی بوده و بدنبال یافتن مدلی برای ارتباط بین آنها هستیم تا با استفاده از آن بتوان برنامه ی عملی موثری را برای دانش جویان طرح ریزی نمود. جهت دست یابی به این هدف ۲۶۰ دانشجوی خوابگاهی با روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار اندازه-گیری شامل پرسش نامه های اطلاعات دموگرافیک، مهارت های ارتباطی کویین دام، هوش فرهنگی آنگ، تنهایی اجتماعی و عاطفی بزرگسالان و سازگاری بل است. در این تحقیق برای سنجش ارتباط میان متغیرها و ارائه ی مدل مفهومی، از مدل معادلات ساختاری و تحلیل عاملی تاییدی استفاده شد. اثر مستقیم تنهایی اجتماعی بر سازگاری اجتماعی منفی و معنی دار و اثر مستقیم هوش فرهنگی و مهارت های ارتباطی بر سازگاری اجتماعی مثبت و معنی دار است. همچنین اثر مستقیم هوش فرهنگی بر مهارت های ارتباطی مثبت و معنی دار و اثر تنهایی اجتماعی بر مهارت های ارتباطی منفی و معنی دار است. با توجه به این یافته ها می توان گفت که مدل آزمون شده پژوهش، از برازش خوبی برخوردار است. همچنین هوش فرهنگی به صورت مثبت و تنهایی اجتماعی با ضریب منفی بر سازگاری اجتماعی اثر غیر مستقیم دارد. از آنجایی که این روابط از طریق نقش میانجی مهارت های ارتباطی برآورد می شود، لذا فرضیه میانجی بودن مهارت های ارتباطی در روابط بین هوش فرهنگی و سازگاری اجتماعی تایید می-شود.

Keywords:

تنهایی اجتماعی , دانشجویان غیربومی , سازگاری , مهارت های ارتباطی , هوش فرهنگی.