اثر بخشی آموزش درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود بهزیستی روانشناختی، افزایش شفقت به خود و تحمل پریشانی مادران کودکان اتیستیک

هدف این پژوهش اثربخشی آموزش درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهزیستی روانشناختی افزایش شفقت به خود و تحمل پریشانی در مادران کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم شهر تهران بود. روش: در یک پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون، تعداد ۳۰ نفر (۱۵ نفر گروه آزمایش، ۱۵ نفر گروه کنترل) از مادران کودکان اتیستیک به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. گردآوری داده ها با پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف فرم کوتاه، پرسشنامه شفقت به خود ریس و همکاران-فرم کوتاه و پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر صورت گرفت. اطلاعات جمع آوری شده با نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۴ تجزیه و تحلیل شده اند. برای مقایسه میانگین های گروه ها در پیش آزمون و پس آزمون جهت تعیین می زان اثربخشی آموزش، از روش آماری تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن است که بین دو گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود داشته است. با توجه به مجذور اتا، ۸/۸۶ درصد از واریانس بهزیستی روان شناختی و ۷۵ درصد از واریانش شفقت به خود و ۶/۷۹ درصد از واریانس تحمل پریشانی ناشی از مداخله یعنی درمان پذیرش و تعهد است. نتیجه گیری: نتایج حاصل از تحلیل فرضیه های پژوهش نشان دادند که آموزش درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود بهزیستی روان شناختی، افزایش شفقت به خود و تحمل پریشانی مادران کودکان اتیستیک اثر بخش است.

Keywords:

آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , بهزیستی روانشناختی , شفقت به خود , تحمل پریشانی , اختلال اوتیسم.