تحلیل زیباانگاری هستی با توجه بر نظریه وحدت وجود از منظر صدرای شیرازی

تعریف و چیستی هنر و زیبایی و دامنه ی آن در طول تاریخ فلسفه هنر ، نزد فلاسفه و روانشناسان مورد مناقاشاتی جدی بوده است؛ به ادعای فلاسفه ی اسلامی چون صداری شیرازی به حکم یک موجبه کلیه هرآنچه وصف ناپذیر باشد ( مانند :حیات و علم و خداوند)، از سنخ وجود است، (وجودی که در مقابل ماهیت اعتباری، دارای اصالت و بداهت و وحدت و تشکیک است)، و طبق موجبه کلیه دوم هرآنچه که وجود است، دارای فراگیری و پایداری مطلق است ، به تعیبری بین وجود و هنر، یا بین هستی و زیبایی، تساوق و تساوی بر قرار است، به بیان دیگر، هر آنچه که وجود دارد، زیبا ست و هر آنچه که زیبا ست، وجود دارد، از این رو همه ی اجزای هستی، از ازل تا به ابد / از عالی تا سافل( اشیاء ناکارآمد و خرد و انسان های مجنون و خطاکار ) دارای هویت زیبایی هستند ، حتی اموری چون ظلم و جهل و عدم تناسب، با تغییر جهان بینی، با توجه به رویکرد تشکیک نظام وجود، به زیبایی ضعیف و اسامی دور و تجلیات کدر شناخته می شوند. این نوع نگاه به هنر و زیبایی فارغ از بود و نبود انسان و نگرش هایش دارای عینیت است. در این نوشتار به روش تحلیلی/ توصیفی با ابزار کتابخانه ی سعی بر تبیین نگاه زیباشناختی در سراسر گیتی با رویکرد عرفانی که برآیند نظریه وحدت وجود است رقم رانده شده است.

Keywords:

هنر , ملاصدرا , زیبایی شناسی , مبانی عرفانی , وحدت وجود.