روایت های مرمت و بازسازی عمارت مجلس شورای ملیدفتر پژوهش های معمارنت

بر کسی پوشیده نیست که در دوره معاصر بایگانی های ایران چقدر فقیر شدند و اغلب آنچهگردآمده یا نگاشته شده حاوی چارچوب نگاه سوژه ۳ غربی به پدیده های اینجایی است. بیرونآمدن از این چارچوب و به خود نگریستن، مستلزم برخورد انتقادی ۴ با چارچوب های نظری و درعین حال مشاهده دوباره واقعیت زندگی ماست. منظور از «واقعیت» سیری تاریخی از مشروطه تاکنون است که مدرنیته ایرانی را شکل می دهد. تاریخی که در غیاب پژوهش های نظری، جزروزنامه ها، زندگی نامه های معدود و خاطرات شفاهی چیز چندانی از آ نها به دست نداریم ونم یدانیم آنچه درباره نقش نیروهای مختلف در آن ها م یگو ییم منصفانه است یا نه. شاید بایدکسی باشد که تاریخ نزدیک را بنویسد. تاریخ نزد کی، تاریخ آدم هایی است که هنوز زنده اند، تاریخداغ چند دهه گذشته که گرد سرد گذر زمان کمکم بر آن می نشیند، شخصیت هایش یکی یکیاز صحنه حذف می شوند و آنچه ساخته اند به سبب کهنگی به سرعت به سوی زوال می رود یا با نیاز زمانه تغییر می کند. آنگاه دیگرانی می آیند که تاریخ آنها را می نویسند، از روی نشانه ها وبدون بهره بردن از آرشیوهای مستنداتی که از عملکردشان به جای مانده باشد. تاریخ نزدیکی رامی نویسیم که به دو نیاز پاسخ دهیم؛ یکی آنچه را انجام داده ایم مستند می کنیم و دیگر آنکهکنشگران تاریخ معاصر را به پرسش می کشیم و استدلال آن ها را ارائه می کنیم. به این ترتیبکنشگر ایرانی بی هیچ واسطه خواهد گفت که چرا چنین کرده است. در این راه روایت های مختلفو گاه متناقض کنشگران از رویداد گرد می آید. آنگاه می توانیم دلایل طرف های مختلف را کنار هم بگذاریم و برای اینکه «چرا این گونه شد» تئوری خود را پیدا کنیم. با این نگاه رفتن به سراغ تاریخ یک پروژه مرمت که کمی بیش از دو دهه از آن گذشته مستدل می شود. ما می خواهیمتاریخ نزدیک را با تاریخ بناها بنگاریم، زیرا که بنا باقی می ماند و بقای آن پررنگ ترین نشانه ایاست که آنچه را نوشته شده مستند می سازد

Keywords:

تاریخ فرهنگی , روایت , مرمت , مجلس شورای ملی , تاریخ نزدیک , نقد.