لطفا تئاتر ببینید!

تئاتر در ایران نیز تا به امروز مسیر طولانی را طی کرده است. اما متاسفانه در ایران گزارشات مکتوب از دوران باستان در دست نداریم و تنها به حجاری های بر جای مانده سنگ نگاره ها و کتیبه هایی مانند: سیغیندل(آذربایجان شرقی)، سونگون(آذربایجان شرقی) بیستون(کرمانشاه)، طاق بستان(کرمانشاه)، نقش رستم(فارس)، تخت جمشید(فارس)، گنج نامه(همدان) و... می توان استناد نمود. اما از گزارشات تاریخ نگاران یونانی و رومی مانند «پلوتارک» ، «هرودوت» ، «توسیدید» ، «گزنفون» ، «کورتیوس روفوس» و ... می توان در خصوص بستر اجتماعی سیاسی ایران نکاتی را دریافت نمود که می توانسته آیین ها و نمایش هایی در آن دوران وجود داشته باشد و بعدها تاریخ-نگاران ایرانی نیز به بعضی از این آیین ها که شاکله ای نمایشی داشته، مانند: «یادگار زریران» ، «سوگ سیاوشان» یا به مضحکه هایی مانند «تمسخر کراسوس» اشاره می کنند. البته نباید از کنار نمایش های فولکلوریک مناطق مختلف که بعضا قدمتی چند هزار ساله دارند، به راحتی گذشت. از این رو به نظر می رسد اگر امروز در این سرزمین مردم با تئاتر احساس بیگانگی می کنند، بیشتر به دلیل گم شدن هویت نمایشی این سرزمین در هجمه فرم های متعدد و فریبای غربی است و متاسفانه هنرمندان ما با ولع خاصی به تاثیرپذیری از آن می پردازند، در حالی که در این هیاهوی به روزرسانی و به روزشدگی مخاطبان خود را فراموش کرده اند. تماشاگران ایرانی نیازمند نمایش بومی با رنگ و ریتم و لحن بومی اند. این نوشته سعی دارد ضمن تاکید بر اهمیت تئاتر در جوامع نقبی بر تاریخ تئاتر تبریز و معرفی مکانهای تئاتری تبریز بزند.

Keywords:

تئاتر , تبریز , تاریخ هنر