تجربه جهانی در گسترش پوشش بیمه بیکاری به مشاغل غیراستاندارد، خوداشتغالی و جوانان بدون سابقه اشتغال

هدف: این مقاله به موضوع مهم گسترش پوشش بیمه بیکاری به مشاغل غیراستاندارد، خوداشتغالان و جوانان اختصاص دارد که مورد تاکید قانونی سازمان­ های بین­ المللی است. مرور آمار توصیفی نشان می دهد که در ایران در سال ۱۴۰۱ تنها حدود ۷ درصد از بیکاران جویای کار تحت پوشش بیمه بیکاری قرار داشته­ اند، درحالی که نرخ پوشش بیمه بیکاری در کشورهای دیگر به­ ویژه در میان کشورهای توسعه یافته به مراتب بیشتر است.روش: به ­منظور امکان­ سنجی گسترش پوشش، ابتدا به دلیل حذف بسیاری از مشاغل از پوشش توسط قانونگذار استفاده می­ شود که عمدتا نگرانی از بروز مشکل کژگزینی و کژمنشی ناشی از عدم تقارن اطلاعات است، سپس به صورت مروری به تلاش­ هایی پرداخته می ­شود که در اروپا برای گسترش پوشش بیمه بیکاری صورت گرفته اند.یافته ­ها: مرور تجربه اروپا در گسترش پوشش بیمه بیکاری نشان می­ دهد به دلایل ساختاری همچنان پوشش موثر پایین بوده و از این گذشته گسترش پوشش، بار مالی بسیار زیادی دارد. درواقع سیاست ­ها و اقدامات درون سیستمی برای گسترش پوشش بیمه بیکاری به این گروه ­ها موفق نبوده ­اند. در این راستا، برخی کشورهای اروپایی ناگزیر از بازار کمک گرفته ­اند و گسترش پوشش بیمه بیکاری به مشاغل غیراستاندارد، خوداشتغالی یا جوانان را به ­صورت مشارکت داوطلبانه فراهم آورده اند.نتیجه گیری: نتیجه مهم اینکه وقتی تعداد زیادی از کشورهای اروپایی باسابقه حدود صدسال در ارائه بیمه ­های بیکاری دولتی در گسترش پوشش بیمه بیکاری سنتی ناموفق بوده اند­ و ناگزیر بر انگیزه­ های شخصی و بازار تکیه می­ کنند، برای کشورهای درحال توسعه مانند ایران- که سابقه کمتری در اجرای بیمه بیکاری و توان و ظرفیت نهادی کمتری نیز برای نظارت و جلوگیری از کژمنشی و کژگزینی دارند، حتما نیاز است بر مشارکت فردی و بازاری تکیه بیشتری داشته باشند، البته اگر تمایل به گسترش پوشش به مشاغل غیراستاندارد و خوداشتغالی دارند.

Keywords:

بیمه بیکاری , پوشش , مشاغل غیراستاندارد , خوداشتغالی , جوانان