اثر بخشی آموزش خودشفابخشی بر دردهای مزمن و کیفیت زندگی سالمندان نجف آباد

این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی آموزش خودشفابخشی بر درماندگی آموخته شده و دردهای مزمن و کیفیت زندگی سالمندان نجف آباد اجرا شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود بدین منظور جامعه آماری تمامی زنان مقیم آسایشگاه سالمندان نجف آباد هستند که طی فراخوان عمومی در آسایشگاه سالمندان شبانه روزی تعداد ۳۰ نفر واجد ملاک های ورود به مطالعه به صورت در دسترس انتخاب شدند و جهت جمع آوری اطلاعات دموگرافیک و شرح موضوع پژوهش جلسه توجیهی برگزار شد. پس از کسب رضایت از تک تک اعضا جهت شرکت در طرح پژوهشی، از میان ۳۰ نفر گروه نمونه به صورت تصادفی، ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل گمارده شدند.سپس آموزش خودشفابخشی لوید و جانسون ( ۱۴ جلسه، ۶۰ دقیقه ای) روی گروه آزمایش اجرا گردید. در صورتیکه گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند. ابزار سنجش شامل سه پرسشنامه، پرسشنامه احساس درد مک گیل( ۱۹۹۷ )، کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی ( ۲۰۰۴ ) و پرسشنامه درماندگی آموخته شده کوینلس و نیلسون ( ۱۹۸۸ ) بود. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس نشان داد براساس یافته های به دست آمده در جدول رابطه بین پیش آزمون با پس آزمون نمرات کیفیت زندگی، ادراک درد آن معنی دار شده است (کیفیت زندگی ( ۲۴ / ۲ = F )، ادراک درد ( ۰۹۳ / ۲ = F)، با کنترل این رابطه، میانگین نمرات متغیرهای پژوهش در مرحله پس آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری دارد ( ۰۵ / ۰ > P )؛ لذا فرضیه اصلی پژوهش تایید می شود.

Keywords:

آموزش خودشفابخشی , دردهای مزمن , کیفیت زندگی سالمندان