نقش مدرسه در اجتماعی شدن دانش آموزان

اجتماعی کردن کودکان و نوجوانان و شکل گیری مفاهیم تربیت اجتماعی مانند خود کفایتی، ابراز وجود، استقلال، همکاری، نوع دوستی از جمله مواردی است که در دوران آموزش در مدرسه تحقق می پذیرد.، از نظر و دیدگاه جامعه شناسان ، خانواده، اولین و مهمترین عامل جامعه پذیری فرد محسوب می شود و مدرسه دومین نهادی است که این مهم را بر عهده می گیرد.البته طبق این دیدگاه مفهوم تربیت اجتماعی از قلمرو نهادهای رسمی مثل خانواده و مدرسه فراتر می رود و مطبوعات، رادیو و تلویزیون و تجارب شخصی را نیز شامل می شود.طبق بررسی های انجام شده از طرف حوزه جامعه شناسی، برای این که تعلیم و تربیت از چارچوب محدود مدرسه خارج شود و کارکرد اجتماعی آن در پهنه توسعه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه روشن شود، باید تربیت اجتماعی سرلوحه روش های آموزش و پرورش قرار گیرد.در همین رابطه دانش آموزان باید با محیط خود سازگار شوند و چنین تحولی مستلزم اتخاذ روش های تربیتی و تغییر در محتویات برنامه های آموزش و پرورش است.جامعه شناسان معتقدند، مدرسه به تنهایی یکی از ابزارهای تربیت فرد است و کار آن باید با تاثیر عوامل اجتماعی و نهادهای مرتبط با اجتماعی شدن فرد (خانواده، گروه، رسانه ها و...) تکمیل شود.ضمن تعلیم کودکان در مدارس باید اشکال دیگر آموزش مانند مبارزه با بی سوادی، ترویج کشاورزی، شرکت در تعاونی ها، آشنایی با تکنولوژی و علوم و فنون جدید و... نیز وجود داشته باشند تا از این طریق، زمینه های تربیت اجتماعی از تمام جهات گسترش یابد.با تحقیقات و بررسی هایی که جامعه شناسان در خصوص اهداف و کارکردهای مدرسه و تربیت اجتماعی انجام داده اند این گونه نتیجه گرفته اند که تربیت اجتماعی در مدارس به گونه صحیح و برنامه ریزی شده باعث اجتماعی شدن افراد می شود.

Keywords:

مدرسه , دانش آموز , جامعه , اجتماعی , محیط