مقایسه اثربخشی روش تدریس سنتی با روش تدریس مبتنی بر بازی بر میزان یادگیری درس ضرب در دانش آموزان پایه چهارم ابتدایی ناحیه ۳ تبریز

امروزه بازی کودکان پدیده ای است که به طور جدی توجه تعلیم و تربیت و متخصصین این رشته و روانشناسان و معلمان و والدین را به خود جلب کرده است. به طوری که بخش عظیمی از تحقیقات و فعالیتهای متخصصین بر روی بازی کودکان متمرکز است از طرفی دست اندرکاران امر آموزش پیوسته به دنبال تولید و استفاده از روش های فعال و نوین تدریس هستند. در پژوهش حاضر تاثیر روش تدریس مبتنی بر بازی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مورد مطالعه قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر بازی بر میزان یادگیری ضرب بر دانش آموزان پایه چهارم می باشد. روش پژوهش مورد استفاده روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه گواه و آزمایش می باشد و از شیوه نمونه گیری خوشه ای در دسترس استفاده شده که ۴۰ دانش آموز از میان دانش آموزان پایه چهارم ابتدایی مدرسه دخترانه شهید منتظر قائم که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ در حال تحصیل بودند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش( ۲۰ دانش آموز) و گروه گواه( ۲۰ دانش آموز )قرار گرفتند و مبحث آموزش ضرب در گروه آزمایش به وسیله بازی و در گروه گواه به شیوه معمولی و سنتی تدریس شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که استفاده از بازی های متناسب با شرایط رشد شناختی کودک باعث پرورش روحیه همکاری و همیاری در بین کودکان و احساس استقلال و یادگیری بهتر مطالب درسی و انجام تکالیف آموزشی و رشد خلاقیت آنها می شود. لذا به معلمان و مربیان محترم توصیه می شود که از توجه به بازی های آموزشی غافل نشوند.

Keywords:

یادگیری ضرب , روش تدریس , روش تدریس سنتی , روش تدریس مبتنی بر بازی , پایه چهارم