تاثیر معماری بومی ایرانی بر ایجاد و طراحی باغ های ایرانی با تاکید بر گیاهان

این مقاله تاثیر عمیق معماری بومی ایران را در طراحی و ایجاد باغ های ایرانی با تاکید ویژه بر انتخاب و چیدمان گیاه بررسیمی کند. باغ های ایرانی به دلیل عمق فلسفی وجودیشان، مجموعه ای از گیاهان و آب نیستند، بلکه ترکیبی هماهنگ از هنر،فرهنگ و خرد محیطی هستند. این مطالعه به بررسی چگونگی تجسم این باغ ها و بازتاب میراث غنی فرهنگی ایران می پردازد.این فرضیه بیان می کند که معماری بومی ایران به طور قابل توجهی بر چیدمان، انتخاب گیاه و جنبه های نمادین این باغ ها تاثیرمی گذارد. این مقاله استفاده از روشهای کیفی و مرور ادبیات جامع را با تجزیه و تحلیل بصری و مصاحبه های متخصص ادغاممی کند. منابع تاریخی و معاصر در مورد معماری ایرانی و طراحی باغ اساس بررسی ادبیات را تشکیل می دهند، مصاحبه بامعماران منظر و مورخان بینش های معاصر و دیدگاه های عملی را ارائه می دهد. یافته ها نشان می دهد که چیدمان چهارباغ، نهتنها بازتابی از نظم کیهانی است، بلکه پاسخی به اقلیم خشک است که تکنیک های پیچیده مدیریت آب را نشان می دهد. اینمطالعه بر اهمیت نمادین انتخاب های گیاهی، مانند درخت سرو که نماد جاودانگی و درختان میوه که نمایانگر فراوانی هستند،تاکید و منعکس کننده اصول طراحی در باغ ها می باشد. تحلیل تطبیقی با دیگر سنت های باغ بر منحصر به فرد بودن رویکرد ایرانی،به ویژه تلفیق آن از طبیعت، معماری و نمادگرایی تاکید می کند. این تحقیق فرضیه اولیه را تایید می کند و تاثیرات عمیق معماریدر طراحی باغ ایرانی را برجسته می نماید. این مطالعه به گفتمان معماری منظر کمک می کند و بینش هایی را در مورد ادغاممیراث فرهنگی و پایداری در طراحی باغ ارائه می دهد. پیشنهاداتی از جمله، تاثیر مدرن سازی بر رویه های سنتی و اکتشافپایداری اکولوژیکی در طرح بندی باغ های تاریخی ، که پایه ای غنی برای کاوش و کاربرد بیشتر در معماری منظر معاصر فراهممی کند ارائه میشود .

Keywords:

معماری ایرانی , طراحی باغ , معماری منظر , نمادگرایی در باغ