طراحی معماری مجتمع مسکونی با رویکردافزایش تعاملات اجتماعی (نمونه موردی: شاهگلی تبریز)

مسکن باید محلی برای آسایش ساکنان در ابعاد عینی و ذهنی ، و در واقع جایی باشد که تن و جان او در آن بیاساید. در معماری مسکن سنتی هدف دستیابی به فضایی لایق انسان است . این فضای لایق ، فضایی است که علاوه بر دارا بودن ابعاد انسانی ، دارای خصلتی باشد که وجود انسان، روح و جسم او طلب می کند. توسعه ی پایدار می تواند از بروز مسائلی همچون رواج بی عدالتی ، پایین آمدن کیفیت زندگی انسان، آلودگی ، تخریب محیط زیست و ... جلوگیری کند .هدف پژوهش طراحی ارگانیک از لحاظ ساخت و نیز با توجه به اقلیم و با توجه به ارزش ها و فرهنگ منطقه و هویت ساکنان و سایر عوامل موثردست یافت می باشد. روش تحقیق اطلاعات براساس مطالعات کتابخانه ای و میدانی و پیمایشی گردآوری می شود. سپس با مطالعات میدانی خود سایت و اقلیم و هویت و فرهنگ منطقه شناخته می شود تا مشخص گردد تلفیق معماری ارگانیک و مدرن با چه راهکارهایی در سایت مذبور قابل اجراست . نتایج حاصل از این تحقیق نشان دادکه در الگوی سنتی و معماری ایرانی ، حیاط به عنوان قلب خانه و مرکز اصلی فعالیت های خانه بوده و ارتباط مستقیم آن با فضاهای خانه نظیر آشپزخانه و اتاق نشیمن و ... به عنوان یک فیلتر رابط در بین این فضاها بوده است .

Keywords:

معماری , مجتمع مسکونی , تعاملات اجتماعی , شاهگلی