بررسی »همسازی « فضا و سازه در فرآیند طراحی معماری دوران معاصر

خواست ها و مفاهیم فضایی در هر بنا و هر دورهای از تاریخ ، بر اساس جمیع عوامل سیاسی ، اقتصادی ، حکومتی ، مذهبی ، فلسفی ، فرهنگی ، اقلیم ، عملکرد، ایستائی و... حاصل می گردد. معماری همانند انسان یک کل یکپارچه است . هر ساختمانی مایل است خود را به عنوان یک کلیت مطرح سازد و از اینجا گرایش به وحدت به وجود می آید. در ادوار گذشته چه ارتباطی میان سازه و معماری وجود داشته است ؟ آیا این ارتباط به شیوه ای بوده است که بتوان از همسازی فضا و سازه سخن گفت ؟ در این پژوهش به کمک مطالعات کتابخانه ای رابطه میان فضای معماری و سازه در سه بخش اصلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است . برای دستیابی به تحلیل همسازی فضا و سازه در دوران معاصر ابتدا به بررسی نمونه هایی از معابد یونانی و باسیلیکاهای رومی و کلیساهای دوران گوتیک می پردازیم . سپس به تحلیل این ارتباط در دوران ایران باستان و اسلامی با تاکید بر معابد و کاخها، مساجد اسلامی و خانه های دوران صفویه خواهیم پرداخت . در نهایت همسازی فضا و سازه در دوران معاصر با ذکر سه دیدگاه مورد بررسی قرار خواهد گرفت . طبق نتایج حاصل از پژوهش ، در دوران معاصر می توان سه دیدگاه را برای همسازی فضا و سازه معرفی کرد. دیدگاه اول، مهندس سازه را به عنوان تکنسینی معرفی می کند که می تواند نیازهای سازه ای فرم معماری را پاسخ دهد. در این دیدگاه طراحی فرم معماری کاملا حاصل کار طراح معمار است . در دیدگاه دوم شاهد همسازی و شکل گیری پیوندی قوی میان فضا و سازه می باشیم . در نهایت دیدگاه سوم زمانی رخ می دهد که مهندس سازه و طراح معمار یک نفر باشد.

Keywords:

همسازی , فضای معماری , سازه , دوران معاصر