بررسی شاخصهای پایداری اجتماعی در ساختمانهای بلند مرتبه با تاکید بر کیفیت محیط Investigation Social Sustainability Indicators in High-rise buildings with Emphasis on Environmental Quality

مسکن به عنوان یکی از اساسی ترین نیازهای زیستی ، تامین کننده کیفیت زندگی و آرامش شهروندان، اهمیت ویژه ای در برنامه های توسعه اقتصادی و اجتماعی جوامع دارد. امروزه پایداری اجتماعی به عنوان جزئی جدایی ناپذیر از فرآیند توسعه پایدار بشمار می رود. دانش های محیطی از جمله معماری و شهرسازی با بسترسازی محیطی در جهت سوق به یک جامعه پایدار، نقش مهمی ایفا می کنند. از طرفی به دنبال رشد فزاینده شهرنشینی ناشی از افزایش جمعیت در شرایط محدودیت منابع زمین و عدم امکان رشد افقی شهرها، توسعه عمودی که نمود آن با عنوان " بلندمرتبه "خوانده می شود، مد نظر قرار گرفته است . توسعه این پدیده بدون برنامه ریزی صحیح و عدم توجه به مسائلی از جمله توجه به ویژگی های محیطی در فضای تعاملی منجر به کاهش پایداری اجتماعی خواهد شد. لذا به کارگیری شاخصهای موثر پایداری اجتماعی در راستای افزایش کیفیت محیط ساختمانهای بلند مرتبه ضرورت می یابد. هدف این پژوهش بررسی شاخصهای پایداری اجتماعی ، کیفیت محیط و نکات تاثیر گذار در ساختمانهای بلند مرتبه و استخراج شاخصهای مشترک در بین مطالعات مختلف می باشد. ابتدا با استفاده از روش مطالعات کتابخانه ای ، مهمترین شاخصهای پایداری اجتماعی موثر بر ساختمانهای بلندمرتبه استخراج گردید و با استفاده از رویکرد تحلیل -محتوا و جداول هدف -محتوا، شاخصهای مشترک از میان آنها شناسایی شد. شاخصهای تدوین شده می تواند در بکارگیری پایداری اجتماعی در ساختمانهای بلند مرتبه موثر واقع شود؛ که نتیجه آن تمایل به شرکت در فعالیتهای جمعی ، تعاملات اجتماعی ، ایجاد حس تعلق به مکان و احساس رضایت از محیط خواهد بود.

Keywords:

پایداری اجتماعی , کیفیت محیط , ساختمانهای بلندمرتبه