حفظ هویت بافت های تاریخی از طریق زمینه گرایی در طراحی معماری

تعداد زیادی از شهرهای ایران هسته های تاریخی و ناکارآمد دارند که این هسته های تاریخی در زندگی شهری نقش بسیار با اهمیتی را ایفا می کنند مطالعات و بررسی های صورت گرفته نشان میدهد که مشکل اصلی اغلب این هسته های تاریخی از بین رفتن هویت تاریخی این بافتها و بناهای بی هویت جدیدی هستند که در کالبد ناکارآمد این محله ها ساخته میشوند وارتباطی با بستر خود برقرار نمی کنند. همچنین امروزه اغلب جمعیت ساکنان این مناطق را افراد غیر بومی و مهاجر تشکیل داده اند که این خود بی هویتی و تخریب این مناطق را تشدید میکند. با توجه به اینکه امروزه توجه معماران بیشتر از دیروز به سمت معماری زمینه گرا و پایبندی به الگوهای گذشته جلب شده است . این پژوهش تلاش دارد که با بررسی مفهوم هویت در معماری و چگونگی زمینه گرایی در طراحی و همچنین در نظر گرفتن راهکارهای معمارانه ارائه شده در راستای بازگشت به زمینه در بهبود وضعیت سکونت و ارتقا هویت ساخت و سازهای جدید در محله های تاریخی و ناکارآمد سهیم باشد. در نتیجه با دریافت ویژگیهای بسترهای طراحی و بررسی رویکردها و ضوابط طراحی زمینه گرا و همچنین بررسی الگوهای طراحی قدم اول طراحی آغاز می گردد و در نهایت در طراحی تلاش شود که بناها علاوه بر پاسخگویی به نیازهای امروز به هویت زمینه تاریخی بستر نیز بپردازد و مجموعه ای فعال و پویا و در تعامل با ساکنین و مجاورتهای خود ارائه دهد.

Keywords:

زمینه گرایی , هویت , بافت تاریخی , طراحی معماری