بررسی استفاده از اتوبوس به عنوان یک شیوه حمل و نقل همگانی (مطالعه موردی شهر بندرعباس)

با گسترش پدیده شهرنشینی ، حمل و نقل در شهرها ابعاد گسترده ای به خود گرفته و پاسخگوی نیازهای ترافیکی مردم در سطح شهرها نیست .این امر در شهرهای متوسط و بزرگ دنیا بیشتر نمود داشته و استفاده از سیستم های حمل و نقل عمومی جهت جابه جایی مردم ،امری ضروری به نظر می رسد. ]۱[ در این راستا این پژوهش بر نقش نگرشهای ذهنی شهروندان بر استفاده از حمل و نقل عمومی به جای خودرو شخصی تمرکز دارد. پژوهش حاصل با هدف ارزیابی تاثیر نگرشهای اجتماعی اقلیمی اقتصادی ، فرهنگی شهروندان کلانشهر بندرعباس بر استفاده آن ها از اتوبوس به عنوان یکی از متدهای حمل و نقل عمومی صورت گرفته است و از نوع توصیفی - کمی می باشد افزایش روز افزون وسایل نقلیه شخصی بر روی تسهیلات ناکافی حمل و نقل در شهرهای بزرگ به ویژه شهر بندرعباس مشکلات متعددی را برای شهرندان به وجود آورده است .راه بندان های طولانی ،اتلاف وقت و سرمایه ،مصرف بی رویه سوخت ،استهلاک پیش از موعد وسایل نقلیه و آلودگی های زیست محیطی از نمونه های بارز این توسعه ناپایدار می باشد،استفاده از اتوبوس به عنوان یکی از شیوه های حمل و نقل پایدار مزایا و معایبی را برای استفاده کنندگان دارد،از شرایط بغرنج اقتصادی ،خرده فرهنگ های سنتی ،کمک به حفظ محیط زیست پایدار و دسترسی آسان و سریع از دلایل استفاده کنندگان از این شیوه حمل و نقلی است ،اما در مقابل شرایط اقلیمی متفاوت شهر بندرعباس نسبت به دیگر نقاط کشور در اغلب اوقات سال به همراه باورهای فرهنگی متضاد با الزامات توسعه پایدار شهری وعدم رشد کمی ناوگان اتوبوس شهری موجب شده منتقدان از این وسیله حمل و نقل همگانی استفاده ننمایند.

Keywords:

محیط زیست , حمل و نقل همگانی , خودرو شخصی , شرایط اقلیمی