فراتحلیل عوامل شکل دهنده توسعه میان افزا در پژوهش های جدید

مسئله پراکنده رویی در شهرهای ایران و نحوه برخورد علمی و عالمانه با آن بر اساس تصمیم گیری های نامناسب و شتابزده از سوی دولت و همچنین شوراهای شهر و مدیران شهری نادیده گرفته شده است . پژوهش حاضر به دنبال آن است که ضمن معرفی الگوهای توسعه میان افزای شهری ، به شناسایی سطوح میان افزا بر اساس شاخص های برگرفته از بررسی های انجام شده در مبانی نظری بپردازد و با مبنا قرار دادن توسعه درونی شهری ، عوامل موثر بر سطوح توسعه میان افزای شهری را شناسایی و به سمت تبدیل شدن به مکان های شهری پایدار برای شهروندان هدایت کند. توسعه میان افزا نوعی بازتوسعه درون شهری است که توجه ویژه ای به شرایط و ظرفیت های درونی محدوده دارد و هدف آن استفاده بهینه از اراضی درون شهری است . این پژوهش با هدف معرفی رویکرد توسعه میان افزا به شناخت عوامل موثر در پیاده سازی آن بر اساس پژوهشهای جدید پرداخته است . این پژوهش از نوع مروری بوده جمع آوری اطلاعات به روش فیش برداری از مقالات معتبر داخلی و خارجی انجام گرفته و یافته های پژوهش در قالب ۶ دسته کلی طبقه بندی و به روش تحلیل عاملی اکتشافی در نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردیده است . نتایج نشان داد پس از تعیین بار عاملی هر یک از عوامل منتخب و مقادیر ویژه هر یک از ابعاد در نظر گرفته شده، بیشترین مقدار به بعد کالبدی و فضایی با میزان ۷۶۳.۴ اختصاص یافت . پس از آن به ترتیب ابعاد دسترسی با مقدار ویژه ۶۳۹.۴، مدیریتی با مقدار ۴۷۷.۴، اقتصادی با مقدار ۴۶۹.۴، اجتماعی و فرهنگی با مقدار ۴۵۵.۴ و محیط زیستی با مقدار ۴۳۴.۴ قرار دارند. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن بود که عوامل مدیریتی ، اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی ، زیست محیطی و کالبدی و فضایی و وضعیت دسترسی بر روی توسعه فیزیکی شهرها به شیوه توسعه میان افزا تاثیرگذار بوده است و به ترتیب شرایط و عوامل کالبدی و فضایی ، وضعیت دسترسی ، عوامل مدیریتی ، عوامل اقتصادی ، عوامل اجتماعی و فرهنگی و عوامل زیست محیطی بیشترین تاثیر را بر توسعه میان افزای شهری دارند.

Keywords:

توسعه میان افزا , توسعه درون زا , پراکنده رویی , توسعه شهری