بررسی تجارب پیاده راه سازی با تاکید بر کیفیت محیط

شهرها در گذشته از توانایی پیاده مداری بالایی برخوردار بودند عمده الگوهای جابه جایی به صورت مسیرهای پیاده ای تعریف می شدند که عاملی موثر برای افزایش تعاملات اجتماعی بودند. متاسفانه با گسترش شهرنشینی و تغییر رویکرد شهرها از شهر انسان محور به سواره محور میزان استفاده از پیاده راه ها به تدریج کاهش یافت در تعریف اولیه از پیاده راه می توان آنرا جزئی از فضاهای شهری داست. که به منظور تجدید حیات مدنی ایجاد شده است. اگرچه ماهیت پیاده راه ها خلق فضای شهری مردمی و با کیفیت است اما پیچیدگی های برنامه ریزی و طراحی آنها با حساسیت هایی همراه است که عدم توجه به آنها منجر به کاهش کیفیت محیط گردیده و نتیجه اش عدم حضور پذیری مردم خواهد شد. مطالعات نشان داده اند که اغلب شهرهای توریستی جهان بیشترین پیاده راه ها را به خود اختصاص داده اند از این رو میتوان اذعان نمود یکی از دلایلی که شهرهای ایران در جذب گردشگر موفق نیستند کمبود فضاهای پیاده در جذب مخاطبین و اقشار مختلف است. با وجود گذشت چندین دهه از مبحث پیاده مداری در سایر کشورها طراحی مسیرهای پیاده مبحثی نو در ایران به شمار می آید و تاکنون اقدامی جدی در این زمینه صورت نگرفته است. هدف از این پژوهش بررسی مطالعه پیاده راه ها و تجارب موفق کشورهای مختلف در زمینه پیاده راه سازی می باشد. روش این پژوهش تحلیلی توصیفی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و استادی میباشد. نتایج حاصل از مطالعات نشان میدهد که بهره گیری از تجارب موفق پیاده راهها، البته با تاکید بر بومی سازی روش ها موجب ارتقا مبانی نظری این زمینه در کشور میشود و ارتقا مبانی نظری نیز میتواند میتواند گامی مهم در جهت دستیابی به راهکارهایی برای ارتقا کیفیت و بهبود وضعیت کنونی پیاده راه ها و پیاده راه های آینده در کشور ایران بردارد؛ که نتیجه آن افزایش حضور پیاده، افزایش تعاملات اجتماعی و جذب گردشگر است.