تاثیر پذیری آموزش های مهارتی در جهت ارتقاء اعتمادبه نفس کودکان پسر کار ۱۲-۱۸ ساله، جهت حضور پذیری در جامعه (با طراحی مجموعه اقامتی آموزشی در رفسنجان)

کودکان در جوامع از جمله آسیب پذیرترین قشر از اقشار اجتماعی اند. کودکان کار، نسبت به سایر اقشار یکی از صدمه پذیرترین فرد هر جامعه ای به شمار می روند و برای راه حل این مشکل، ا ساسی ترین فکر، القاء اعتماد به نفس و مهارت های اجتماعی در بین آنان می باشد. هدف از این پژوهش، بررسی طراحی مجموعه اقامتی آموزشی کودکان پسر کار (۱۸-۱۲ سال) در رفسنجان با محوریت آموزش های مهارتی در جهت ارتقاء اعتماد به نفس و حضور پذیری در جامعه برای کودکان کار می باشد. با وجود اینکه کودکان کار در رفسنجان زیاد و توجه خاصی به آنها نشده است، ساخت اینگونه از مجموعه ها برای آنها بسیار موثر واقع خواهد شد. در پژوهش حاضر که به روش تحقیق از نوع علی- سببی بررسی شده است، جامعه آماری شامل کودکان پسر بی سرپرست و بدسرپرستی هست که در خیابان های رفنسجان کار می کنند و از بین آنها ۹۸ نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده اند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه هایی براساس فرضیات، طراحی شده است. نتایج پژوهش نشان می دهند که آموزش های مهارتی، افزایش اعتماد به نفس و حضور پذیری در جامعه برای کودکان به وسیله معیارهای معماری تا حدودی امکان پذیر خواهد بود. در نهایت نتایج به دست آمده از این پژوهش می تواند در طراحی اقامتگاهی برای کودکان کار موثر واقع شود.