بررسی پیوستگی صورت و معنا در حکمت صدرایی معماری ایرانی

قرآن منشاء هنر اسلامی است، هر چند نه به معنی ظاهری آن. وظیفه ی بزرگ دانشمندان مسلمان حقیقی نشر اینحقیقت است. قسمتهایی از این مساله را نسبتا به آسانی می توان دریافت و در واقع هنر اسلامی هنری است که دارایخصلتی یگانه می باشد این خصلت یگانه ناشی از این معنی است که این هنر از بدایت امر میان زمین و آسمان و موضوعاتروحانی و دنیوی و عالم لاهوت، همچنان به نحوی عمیق و روشن، جمع کرده است. چنان که می توان گفت پیوند وانسجامی وصف نشدنی دارند که قدسی است بی آنکه منحصرا اسلامی باشد، و دنیوی است بی آنکه مبتذل باشد زایش اینهنر در نخستین مراحل خود، در معماری و هنرهای مربوطه به کتاب و مساجد و قرآن تحقق یافت. بصدراییراین، این هنردر محیطی دینی زاده شده است، و اعم از این که تماس بزرگداشت دین بود یا پاسخی به دعوت دین، بی گمان زایشیقدسی بوده. با مشاهده ی آثار معماری سنتی ایران می توان دریافت که رابطه ای عام و خاص با هنرهای قدسی دارد. ازاین رو، هنر ایرانی -اسلامی ضرورتا قدسی است. بصدراییراین، نیازمند تعریف شاخص هایی هستیم که در معماری اسلامی ایران بطور ویژه وجود دارند. لذا در این مقاله پس از ارائه تعریفی از هنر قدسی به بیان این شاخص ها خواهیم پرداخت کهدر نهایت به بررسی صورت و معنا و انسجام و پیوستگی هنر و حکمت صدرایی ایرانی با هنرهای قدسی منتج خواهد شد.این مقاله که حاصل مشاهدات عینی و مطالعات اسنادی می باشد؛ به شیوه تحلیلی- توصیفی، به شرح و بیان موضوع مقاله خواهد پرداخت و در پایان با نتایجی مطلوب سعی در گسترش حوزه شمول دانش معماری را خواهد داشت.

Keywords:

انسجام , صورت و معنا , هنر قدسی , هنر اسلامی , حکمت صدرایی.