شرایط و آثار اعطای مهلت در تعهدات قراردادی در فقه و نظام حقوقی ایران و آلمان

در صورتی که یکی از طرفین عقد از انجام تعهدات قراردادی خویش خودداری کند، راهحل های مختلفی در نظامهای گوناگون حقوقی برای جبران آن پیش بینی شده است . یکی از ضمانت اجراهای عدم اجرای تعهد از سوی متعهد، اعطای مهلت اضافی می باشد. در حقوق ایران به این موضوع صریحا اشاره نشده است ولی می توان از مفهوم ماده ۲۷۷ ق. م این مفهوم را برداشت کرد. یکی از نظام های حقوقی که صریحا به این موضوع پرداخته است ، نظام حقوقی کشور آلمان می باشد. بنابراین در این مقاله که با روش توصقی -تحلیلی و استفاده از مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است اعطای مهلت اضافی از سوی متعهدله به متعهد چه آثاری دارد؟ و در پایان این نتیجه حاصل شده است که در صورت عدم اجرای تعهد از سوی یکی از طرفین عقد ممکن است طرف دیگر تمایل به اجرای اصل تعهد را داشته باشد، از این رو می تواند با اعطای مهلت اضافی به متعهد، اجرای تعهد را در مهلت اعطایی از وی بخواهد. اعطای مهلت اضافی در راستای قاعده لاضرر و به منظور جلوگیری از ورود ضرر به متعهدله می باشد. این ضمانت اجرا سبب ایجاد تعادل میان حقوق طرفین قرارداد می شود. اعطای مهلت اضافی در راستای اصل سرعت در دنیای تجارت می باشد. این ضمانت اجرا نوعی ارفاق و مساعدت برای اجرای اصل تعهد برای متعهد می باشد. زمانی که متعهدله به متعهد یک مهلت اضافی اعطا نماید دیگر نمی تواند در اثنای آن دوره به سایر طرق جبران خسارت متوسل شود. اعطای مهلت اضافی نافی خسارات بوجود آمده در گذشته ، مثل ادعای خسارت تاخیر در ایفای تعهد نمی باشد و زمانی که مهلت مذکور به پایان رسید و متعهد به تعهد خود عمل ننمود، متعهد له حق فسخ قرارداد را خواهد داشت .

Keywords:

تعهد , مهلت اضافی , تعهدات قراردادی در فقه و حقوق ایران , تعهدات قراردادی در حقوق آلمان