تاثیر تمرین شنای تناوبی شدید بر بیان ژن GDNF و RET در بافت هیپوکامپ موش های صحرایی پارکینسونی شده با رزرپین
Publish place: Sport and Exercise Physiology، Vol: 16، Issue: 4
Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 53
This Paper With 9 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_OEPPA-16-4_012
تاریخ نمایه سازی: 16 مرداد 1403
Abstract:
زمینه و هدف: بیماری پارکینسون، اختلال عصبی پیشرونده است که در آن از دست دادن نورون های دوپامین در جسم سیاه و کاهش دوپامین در جسم مخطط سبب دامنه گسترده ای از نشانه های حرکتی و غیرحرکتی می شود. عامل نروتروفیک مشتق از سلول های گلیال (GDNF)، یکی از مهم ترین نروتروفین هاست که از طریق گیرنده تیروزین کیناز RET (Rearranged during transfection) اثر ترمیمی خود را بر نورون های دوپامینرژیک در بیماری هایی همچون پارکینسون می گذارد. اثر فعالیت های ورزشی بر بیان ژن این دو پروتئین به درستی روشن نیست. ازاین رو هدف این پژوهش بررسی اثر یک دوره تمرین شنای تناوبی شدید بر بیان ژن GDNF و RET در بافت هیپوکامپ موش های صحرایی مبتلا به پارکینسون بود. مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی و بنیادی، ۲۱ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار هشت تا ده هفته ای با میانگین وزنی ۲۰۰ تا ۲۵۰ گرم از مرکز پرورش حیوانات دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز تهیه و در آزمایشگاه حیوانی این دانشگاه نگهداری شدند. ۱۴ سر موش با تزریق یک میلی گرم رزرپین به ازای هر کیلو وزن بدن و طی پنج روز به بیماری پارکینسون مبتلا شدند. سپس به طور تصادفی در دو گروه تمرین و بیمار قرار گرفتند. موش های گروه تمرین به مدت شش هفته در چارچوب ۲۰ نوبت ۳۰ ثانیه ای با ۳۰ ثانیه استراحت بین هر نوبت شنا کردند. هفت سر موش نیز بدون هرگونه مداخله به عنوان گروه کنترل سالم در نظر گرفته شدند. ۴۸ ساعت پس از جلسه پایانی تمرین، بیان ژن GDNF و RET در بافت هیپوکامپ به روش Real Time-PCR اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی بنفرونی برای بررسی داده ها استفاده شد. داده ها به کمک نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ و در سطح معناداری ۰۵/۰>P تجزیه وتحلیل شدند. نتایج: یافته ها نشان داد با القای بیماری پارکینسون، بیان ژن هیپوکامپی GDNF و RET در گروه بیمار نسبت به گروه سالم به طور معناداری کمتر بود (به ترتیب ۰۰۱/۰=P و ۰۳/۰=P). با اجرای شش هفته تمرین شنای تناوبی شدید، بیان ژن GDNF و RET در گروه تمرین نسبت به گروه بیمار به طور معنادار بیشتر بود (به ترتیب ۰۰۹/۰=P و ۰۰۷/۰=P)؛ اما تفاوتی در بیان ژن GDNF و RET بین گروه تمرین و گروه سالم دیده نشد (به ترتیب ۶/۰=P و ۹/۰=P). نتیجهگیری: به طور کلی، گویا تمرین شنای تناوبی شدید می تواند با افزایش عامل نروتروفین GDNF و پیام های پایین دست یعنی RET در بقای نورون های دوپامینرژیک در بیماری پارکینسون موثر باشد. البته به دلیل برخی محدودیت ها، انجام پژوهش بیشتر به ویژه روی نمونه های انسانی نیاز است.
Keywords:
Authors
سحر عبداللهی
گروه علوم ورزشی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
مهرزاد مقدسی
گروه علوم ورزشی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
محمدامین عدالت منش
گروه زیست شناسی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
سارا حجتی
گروه علوم ورزشی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :
