ضرورت صدور احکام فقهی و وضع قوانین پیرامون شبیه سازی انسان

شبیه سازی انسان، موضوعی که نه تنها علم پزشکی را با چالش روبرو کرده است، بلکه فقه را نیز بامشکلاتی عدیدهای مواجه نموده و فقها را درگیر مسائل فقهی و احکام آن کرده است. با توجه به آنکهخداوند متعال هیچ موضوعی را بدون حکم نگذاشته است، معتقدیم که شارع حکیم، در این خصوص نیزحکم صادر نموده لیکن این حکم تاکنون برای مکلفین تشریع نشده و از طریق «حکم واقعی او»، دسترسی به آن ممکن نیست. بدین دلیل فقهای مذاهب مختلف اهل تسنن و شیعه در عصر کنونی بااستفتائات مختلفی در بحث شبیه سازی انسان مواجه شده که اعتقاد فقهای اهل سنت، «حرمت» شبیهسازی انسان بوده، ولی فقهای شیعه در موضوع مورد بحث، با توجه به مفاسد و مصالح آن دارای نظراتمختلفی هستند که برخی معتقد به «اباحه» و برخی دیگر بر «حرمت» آن اعتقاد دارند؛ نکته قابل تامل آنکه علم پزشکی در جهان هیچگاه منتظر احکام فقهی نمانده و با وصف آنکه در میان دولتها نیزموافقان و مخالفان شبیه سازی انسانی وجود دارد، اما بسیاری از دانشمندان صرفنظر از حمایت و یا عدمحمایت دولتها، ادیان و مذاهب، به این کشف بزرگ دست یافته و قادر به شبیه سازی انسان از بافتها وسلولهای وی شدهاند. این پیشرفت غیرقابل انکار را نمی توان نادیده گرفت و الزام ا باید به احکام فقهیانسان شبیه سازی شده در احوال شخصیه و سایر ابهامات فقهی و قانونی دست یافت؛ در غیر این صورتدر آیندهای نزدیک با انسانهای بی هویتی روبرو خواهیم شد که نه فقه احوال شخصیه آنان را مشخصکرده است و نه قوانین موضوعه.

Keywords:

شبیه سازی انسان , احکام فقهی , شبیه سازی درمانی , حرمت , اباحه