بررسی نقش کیفیت فضایی پارک ها بر اجتماع پذیری استفاده کنندگان (نمونه موردی: پارک خبرنگار ملاصدرای غربی قزوین)

در سال های اخیر به دلیل رشد شهر نشینی و زندگی مکانیکی، افراد با انزواطلبی و کاهش تعاملات اجتماعی روبه رو هستند. پارک ها به عنوان یکی از فضاهای مهم شهری نقش به سزایی در افزایش تعاملات اجتماعی میان افراد ایفا می کنند؛ به همین دلیل ضرورت دارد پارک های شهری به گونه ای طراحی شوند تا به نیاز تعاملات اجتماعی میان افراد پاسخ دهند. این پژوهش به منظور ارتقا تعاملات اجتماعی میان افراد به بررسی رابطه کیفیت فضایی با اجتماع پذیری شهروندان درپارک های شهری می پردازد. روش انجام پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی می باشد که برای جمع آوری داده های مورد نیاز از روش پیمایشی استفاده شده است. داده ها از طریق ۸۰ پرسشنامه که کاملا تصادفی از میان مراجعه کنندگان به پارک خبرنگار در شهر قزوین به دست آمده است وبا روش های آماری توصیفی و تحلیلی، تجزیه و تحلیل داده ها صورت گرفت. نتایج نشان داد که کیفیت فضایی پارک های شهری بر اجتماع پذیری افراد تاثیر گذار است و مولفه های کیفیت فضایی، خوانایی، نفوذ پذیری، تنوع، انعطاف پذیری، سرزندگی و تناسب بصری با اجتماع پذیری ارتباط چشمگیری دارند و مولفه سرزندگی در سطح بالاتری نسبت به بقیه مولفه ها قرار دارد. در نهایت با توجه به ۴مولفه تنوع، خوانایی، سرزندگی و نفوذپذیری که تاثیرگذاری بیشتری بر اجتماع پذیری دارند، به ارائه راهکارها و پیشنهادهایی جهت افزایش اجتماع پذیری در پارک های شهری پرداخته شد .

Keywords:

پارک , اجتماع پذیری , کیفیت , استفاده کننده