بررسی رابطه علاقه اجتماعی وخودپنداره با بهزیستی روانشناختی در دانشجویان

پژوهش حاضر باهدف بررسی رابطه بین عالقه اجتماعی وخود پنداره با بهزیستی روانشناختی انجام شد. این پژوهش از نظر هدف بنیادی و از نظر روش گردآوری داده ها توصیفی از نوع همبستگی–رگرسیون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تمامی دانشجویان دانشگاه های شهر تهران بودند که از بین آنها ۴۲۹ نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و در گروه نمونه قرار گرفتند. داده های موردنیاز در پژوهش حاضر با کمک مقیاس علاقه اجتماعی، مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف و پرسشنامه خود پنداره راجرز گردآوری گردید. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها حاکی از آن بود که خود پنداره رابطه مثبت و معناداری با بهزیستی روانشناختی دارد (𝑃 < ۰/۰۵) در حالیکه علاقه اجتماعی با بهزیستی روانشناختی رابطه معناداری نداشت (𝑃 > ۰/۰۵). نتایج رگرسیون گام به گام نیز پس از حذف علاقه اجتماعی به عنوان متغیر پیش بین از معادله رگرسیون، حاکی از آنبود که خود پنداره به تنهایی قادر به پیش بینی معنادار بهزیستی روانشناختی می باشد(𝑓 = ۴/۷, 𝐷𝑓 = (۴۲۷,۱), 𝑃 < ۰/۰۵). با توجه به یافته های پژوهش حاضر، به نظر می رسد بتوان باتکیه برتقویت خود پنداره دانشجویان، به آنها در مسیر دستیابی به بهزیستی روانی بهتر یاری رساند.

Keywords:

علاقه اجتماعی , خود پنداره , بهزیستی روانشناختی , دانشجویان