تاثیر درمان مبتنی بر یکپارچگی حسی– حرکتی بر حافظه کاری و سرعت پردازش دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه همراه با اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی

Publish Year: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 24

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

CRCI02_008

تاریخ نمایه سازی: 20 مرداد 1403

Abstract:

زمینه و هدف: کودکان دارای اختلال یادگیری ویژه همراه با اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی اغلب مشکلاتی عدیده در حافظه کاری و همچنین سرعت پردازش دارند. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان یکپارچگی حسی– حرکتی بر حافظه کاری و سرعت پردازش این دانش آموزان انجام شد.روش: طرح این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان ۱۲-۷ سال دارای اختلال یادگیری ویژه همراه با اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی (از نوع نقص توجه) مراجعه کننده به مراکز اختلال یادگیری دولتی ناحیه ی ۱ و ۲ شهرستان ساری در سال تحصیلی ۱۴۰۲–۱۴۰۱ بود که با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ کودک دختر یا پسر ۷ تا ۱۲ سال مبتلا به اختلال یادگیری ویژه همراه با اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی که از میان کودکانی که از طرف دانش آموز و خانواده هایشان حاضر به همکاری و شرکت در جلسات بودند، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش قرار گرفتند. برنامه مداخله در ۱۵ جلسه ۶۰ دقیقه ای بر روی گروه آزمایش اجرا شد. ابزارهای پژوهش، نسخه چهارم مقیاس هوشی وکسلر کودکان (۲۰۰۳) و مقیاس کانرز (فرم والدین) بود.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان مبتنی بر یکپارچگی حسی – حرکتی تاثیر معناداری بر حافظه کاری و سرعت پردازش دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه همراه با اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی دارد (۰.۰۵ > P).نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که برنامه مداخله درمان یکپارچگی حسی – حرکتی توانسته است با تاکید بر حفظ حالت تعادل، جهت یابی، تصویر ذهنی بدن، حافظه کاری و سرعت پردازش کودکان مورد مطالعه را ارتقا دهد.

Authors

معصومه یاسایی سکه

گروه پرستاری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیروان، شیروان، ایران(نویسنده مسئول)

فاطمه نیکزاد

دانشجوی دکتری روانشناسی تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی ، بجنورد، ایران