نشانه های بومی -محلی در اشعار ترکی هوشنگ جعفری

یکی از رویکردهای تحلیل متون ادبی، نشانه شناسی است. متون ادب فارسی از جنبه های مختلف نشانه شناسی مثل زیبایی شناسی، روابط بینامتنی، فرم و نشانه های بومی _ محلی، قابلیت بررسی دارند. شعرا و نویسندگان از محیط پیرامون خود تاثیر می پذیرند و نشانه های این اثرپذیری در آثار ایشان انعکاس می یابد. هوشنگ جعفری از شعرای آذری زبان زنجان است که با توصیف عناصر اقلیمی، تاثیر این عناصر را در ذهن و زبان خود با نشانه های بومی _ محلی بازتاب داده است. به خاطر گستردگی دامنه نشانه شناسی، هدف این تحقیق، تحلیل نشانه های خالق اثر، نشانه های طبیعت و محیط بومی و نشانه های اجتماعی و فرهنگی، در اشعار ترکی هوشنگ جعفری است. فرض بر این است که این شاعر، مایه های محتوایی اشعار خود را از صبغه بومی _ محلی کسب کرده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که اشعار هوشنگ جعفری ، گنجینه ای از عناصر اقلیمی در قالب طبیعت بومی، باورها، اعتقادات، آداب و سنن، ضرب المثل ها و کنایات است. در این مقاله به روش توصیفی _ تحلیلی، به واکاوی نشانه های بومی _ محلی در اشعار وی پرداخته شده است.

Keywords:

طبیعت