اثربخشی معنویت درمانی بر انطباق پذیری مسیر شغلی در افراد وابسته به مواد در حال بهبودی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی معنویت درمانی بر انطباق پذیری مسیر شغلی در افراد وابسته به مواد در حال بهبودی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران مراکز دولتی درمان و بازتوانی اعتیاد شهر تهران در سال ۱۴۰۲ بود. از این بین ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش و کنترل جای دهی شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه انطباق پذیری مسیر شغلی استفاده شد. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای و هر هفته یک جلسه تحت معنویت درمانی قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. دادهها با روش تحلیل کوواریانس تک متغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاکی از اثربخشی روش معنویت درمانی بر انطباق پذیری مسیر شغلی در افراد وابسته به مواد در حال بهبودی بود؛ به این صوت که معنویت درمانی موجب افزایش انطباق پذیری مسیر شغلی بیماران شد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در خصوص افزایش انطباق پذیری مسیر شغلی در افراد وابسته به مواد در حال بهبودی ، استفاده از معنویت درمانی اثربخشی دارد و روش مناسبی است .

Keywords:

معنویت درمانی , انطباق پذیری مسیر شغلی , افراد وابسته به مواد در حال بهبودی