آسیب شدید نورون های دپامینرژیک جسم سیاه همراه با کاهش سطح سرمی مس می باشد

مقدمه: مس از فلزات فعال در واکنش های اکسید و احیا می باشد و تجمع آن در مغز، می تواند منجر به استرس اکسیداتیو شود. مطالعات انسانی که ارتباط بیماری پارکینسون با سطح پلاسمایی مس را بررسی کرده اند، نتایج متضادی ارایه داده اند. در این مطالعه ارتباط بین سطح سرمی مس و مرگ نورون های دپامینرژیک جسم سیاه در مدل ۶- هیدروکسی دپامین بیماری پارکینسون بررسی شد.مواد و روش ها: سم ۶- هیدروکسی دپامین توسط جراحی استرئوتاکسیک به دسته مغز میانی جلویی موش های صحرایی تزریق شد. آزمون های رفتاری به منظور ارزیابی شدت پارکینسون در هفته های دوم، چهارم و هشتم پس از سم از موش ها به عمل آمد. خون گیری در هفته هشتم انجام شد. شدت مرگ نورون های دپامینرژیک توسط ایمونوهیستوشیمی بررسی شد. اندازه گیری مس با روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی صورت گرفت.نتایج: شدت علایم رفتاری در موش های دریافت کننده سم به تدریج افزایش یافت. از طرف دیگر تفاوت معنی داری در سطح سرمی مس بین گروه های آزمایشی مشاهده نشد. بر اساس شدت علایم رفتاری، موش های دریافت کننده سم به دو زیرگروه علامت دار و بی علامت تقسیم شدند. بقاء نورون های دپامینرژیک در زیرگروه های علامت دار ۱۶± ۸۳ و بدون علامت ۱۰ ± ۴۵ درصد کمتر از گروه کنترل بود. سطح سرمی مس در زیر گروه علامت دار به صورت معنی داری کمتر از آن در زیرگروه بدون علامت و گروه حلال بود.نتیجه گیری: مرگ گسترده و شدید نورون های دپامینرژیک جسم سیاه همراه با کاهش در سطح سرمی مس باشد.مقدمه: مس از فلزات فعال در واکنش های اکسید و احیا می باشد و تجمع آن در مغز، می تواند منجر به استرس اکسیداتیو شود. مطالعات انسانی که ارتباط بیماری پارکینسون با سطح پلاسمایی مس را بررسی کرده اند، نتایج متضادی ارایه داده اند. در این مطالعه ارتباط بین سطح سرمی مس و مرگ نورون های دپامینرژیک جسم سیاه در مدل ۶- هیدروکسی دپامین بیماری پارکینسون بررسی شد. مواد و روش ها: سم ۶- هیدروکسی دپامین توسط جراحی استرئوتاکسیک به دسته مغز میانی جلویی موش های صحرایی تزریق شد. آزمون های رفتاری به منظور ارزیابی شدت پارکینسون در هفته های دوم، چهارم و هشتم پس از سم از موش ها به عمل آمد. خون گیری در هفته هشتم انجام شد. شدت مرگ نورون های دپامینرژیک توسط ایمونوهیستوشیمی بررسی شد. اندازه گیری مس با روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی صورت گرفت. نتایج: شدت علایم رفتاری در موش های دریافت کننده سم به تدریج افزایش یافت. از طرف دیگر تفاوت معنی داری در سطح سرمی مس بین گروه های آزمایشی مشاهده نشد. بر اساس شدت علایم رفتاری، موش های دریافت کننده سم به دو زیرگروه علامت دار و بی علامت تقسیم شدند. بقاء نورون های دپامینرژیک در زیرگروه های علامت دار ۱۶± ۸۳ و بدون علامت ۱۰ ± ۴۵ درصد کمتر از گروه کنترل بود. سطح سرمی مس در زیر گروه علامت دار به صورت معنی داری کمتر از آن در زیرگروه بدون علامت و گروه حلال بود. نتیجه گیری: مرگ گسترده و شدید نورون های دپامینرژیک جسم سیاه همراه با کاهش در سطح سرمی مس باشد.