بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر خویشتن پذیری و خودکارآمدیزنان مطلقه شهرستان کاشمر

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر خویشتن پذیری و خودکارآمدی زنان مطلقه شهرستان کاشمر انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی زنان مطلقه شهرستان کاشمر در زمستان ۱۳۹۶- بهار۱۳۹۷ که تعداد ۱۰۵ نفر از آن ها به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. در این پژوهش برای اندازه گیری متغیرها از پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (۱۹۸۲) و پرسشنامه پذیرش بی قید و شرط خود چمبرلین و هاگا (۲۰۰۱) استفاده شد. از بین افرادی که نمره ی پایینی در دو پرسشنامه ی به دست آوردند، ۴۰ نفر به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش به طور تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخله واقعیت درمانی گلاسر قرار گرفتند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. در پایان هر دو گروه مجددا به پرسشنامه های تحقیق پاسخ دادند (پس آزمون). اطلاعات پس از جمع آوری با افزار SPSS-۲۲ روش آماری تحلیل کواریانس دو متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که آموزش مبتنی بر واقعیت درمانی گروهی بر خویشتن پذیری و خودکارآمدی زنان مطلقه اثربخش بوده است. در نتیجه آموزش مبتنی واقعیت درمانی گروهی می تواند به عنوان یک شیوه درمانی در مراکز درمانی مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

واقعیت درمانی گروهی , خویشتن پذیری , خودکارآمدی , زنان مطلقه