تدوین راهبردهایی برای خودتنظیمی دانش آموزان

این مقاله به بررسی تدوین راهبردهایی برای خودتنظیمی دانش آموزان می پردازد. از طریق بررسی جامع ادبیات موجود، ما تعریف و مولفه های خودتنظیمی، جنبه های رشدی آن و تاثیر عمیق آن بر یادگیری را بررسی می کنیم. روش های به کار گرفته شده شامل مروری نظام مند از مطالعات تجربی، تحلیل رابطه بین خودتنظیمی و عملکرد تحصیلی، انگیزش و آگاهی فراشناختی بود. یافته های ما بر نقش حیاتی خودتنظیمی در افزایش عملکرد تحصیلی و رضایت کلی دانش آموزان از فرآیند یادگیری تاکید می کند. ما پیامدهای کلیدی را برای مربیان شناسایی می کنیم و بر اهمیت ادغام دستورالعمل های خودتنظیمی صریح در برنامه های درسی و ارائه بازخورد سازنده تاکید می کنیم. علاوه بر این، تحقیقات ما نیاز به مداخلات فردی متناسب با سبک های یادگیری منحصر به فرد و نقاط قوت دانش آموزان را برجسته می کند. در پایان، این مقاله درک خودتنظیمی در آموزش را ارتقا می دهد و بینش های عملی را برای مربیان و محققان ارائه می دهد. این بر اهمیت پرورش مهارت های خودتنظیمی برای ترویج یادگیری موثر تاکید می کند و راه هایی را برای تحقیقات آینده پیشنهاد می کند.

Keywords:

خودتنظیمی , آموزش , عملکرد تحصیلی , فراشناخت , مداخلات فردی.