تبیین بررسی لذت آموزش و ارتقای کیفیت یادگیری با بازی آموزشی به دانش آموزان

بازی با کودک زاده می شود، همپای او رشد می کند و تکامل می یابد. بازی در سرشت کودک نهفته و با سرشت ثانویه ی او شکل گرفته است. همچنین، عامل شکل دهی به احساسات، عواطف و دریافت های کودکانه به شمار می رود. بازی، چه فردی و چه گروهی، چه در انواع اکتشافی، تقلیدی، تمرینی، اکتسابی و نمادین، فعالیتی فرایندمحور را به وجود می آورد که با دربرگیری تمامی حوزه های رشد کودک، غریزی ترین الگوی یادگیری و شناخت محیط اطراف او را شکل می دهد؛ الگویی که ابزار و سازوکار اصلی کسب تجربه و دستیابی به مهارت های اساسی، از جمله تفکر خلاق، مشاهده ی فعال، حل مسئله و پرورش روابط اجتماعی و بین فردی کودک برای ایفای هرچه بهتر نقش او در زندگی اش محسوب می شود. به طور کلی، بازی فعالیتی است که کودک از روی میل و رغبت، اشتیاق و انتخاب انجام می دهد و از آن لذت می برد. در جهان امروز، بازی به عنوان راهکاری موثر در تعلیم وتربیت و عمده ترین الگوی آموزشی در کودکان، مورد توجه و تاکید بسیاری از صاحب نظران قرار گرفته است، به طوری که اصطلاح بازی آموزشی بیش از هر دوره ی زمانی دیگر شنیده می شود. بازی آموزشی به طیفی از بازی ها اطلاق می شود که با هدف فراهم کردن موقعیت هایی برای تعامل هرچه بیشتر آموزه ها با پدیده های محیطی و درک و دریافت عمیق تر مفاهیم علمی و مهارت های عملی، طراحی و ساز مان دهی می شوند. در این پژوهش به تبیین بررسی لذت آموزش و ارتقای کیفیت یادگیری با بازی آموزشی به دانش آموزان پرداخته می شود.

Keywords:

بازی های آموزشی , دانش آموز , یادگیری , آموزش , مدرسه