اثربخشی مشاوره گروهی زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی بر احساس مثبت به همسر، امید به زندگی و سازگاری اجتماعی

هدف پژوهش انجام شده، تعیین مشاوره گروهی زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی بر احساس مثبت به همسر، امید به زندگی و سازگاری اجتماعی، بود. روش تحقیق، در پژوهش انجام شده از منظر هدف از نوع کاربردی و از نظر شیوه انجام تحقیق به صورت نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، بود. حجم نمونه شامل ۶۰ نفر از زنان متاهل شهرستان قزوین بود. روش نمونه گیری در پژوهش انجام شده به صورت نمونه گیری هدفمند بود. برای جمع آوری داده-ها از پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل(۱۹۶۱)، امید به زندگی اشنایدر و همکاران(۱۹۹۱)، و احساس مثبت به همسر کی و همکاران(۱۹۷۵)، بود. مشاوره گروهی زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی آموزش خود نظم بخشی هالفورد(۲۰۰۱)، ترجمه شده توسط جعفری، کاردانی و تبریزی(۱۳۹۴)، در هشت جلسه شصت دقیقه ای به صورت گروهی برای گروه آزمایش، اجرا گردید، و پس از اتمام جلسات، مجددا توسط پرسشنامه به سنجش سازگاری زناشویی، امید به زندگی و احساس مثبت به همسر پرداخته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی از آزمون کواریانس استفاده شد. نتایج پژوهش انجام شده نشان داد که، مشاوره گروهی زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی بر احساس مثبت به همسر، امید به زندگی و سازگاری اجتماعی، تاثیر داشت. (سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰). به عبارتی مشاوره گروهی زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی موجب افزایش احساس مثبت به همسر، امید به زندگی و سازگاری اجتماعی در زنان متاهل شهرستان قزوین، گردید. بنابراین پیشنهاد می شود که از مشاوره گروهی زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی جهت افزایش احساس مثبت به همسر، امید به زندگی و سازگاری اجتماعی در زنان متاهل، استفاده گردد.

Keywords:

مشاوره گروهی , زوج درمانی , خود نظم بخشی , احساس مثبت به همسر , امید به زندگی , سازگاری اجتماعی.