تطبیق عوامل موثر در ارتقاء کیفی محیط های فرهنگی با اجتماع پذیری فرهنگسراها

اجتماع پذیری و تعاملات اجتماعی در فضاهای شهری به علت تعامل فرمال، معنایی و عملکردی انسان با محیط، یکی ازنخستین گام های درک خوشایندی فضا توسط شهروندان می باشد. اهمیت آن در فضای شهری از آن روست که کلیت شهر رابه مثابه یک متن، آشکار ساخته و امکان قرائت و خوانش این متن را فراهم می آورد. چرا که تنها در آینه تعاملات اجتماعیفضای شهری است که ابعاد ناملموس حیات مدنی از طریق نظمی از نشانه ها امکان تجلی و بروز خارجی یافته و ارزیابی مثبتیا منفی را میسر می سازد؛ همچنان که انجام فعالیت های گوناگون در فضای شهری توسط مردم، جزئی از فرهنگ آنان بهحساب می آید. این در حالی است که برآوردن این خواسته مستلزم فضایی برای تحقق آن است، فضایی که عمومی باشد وامکانات قابل قبول و گوناگونی را برای حضور جمع انسان ها فراهم آورد. اما این گونه فضاها باید علاوه بر دارا بودن ویژگی هاییک فضای عمومی مطلوب، بستر مناسبی را برای فعالیت های جمعی و اجتماعی فراهم آورند. این پژوهش بر آن است تا باتطبیق مولفه های موثر در ارتقاء کیفی محیط از نگاه به تعامل و اجتماع پذیری فضاهای جمعی فضای فرهنگسراها را به عنوانفضایی عمومی که در اختیار همه اقشار جامعه قرار داشته و همه شهروندان به یک اندازه در آن سهیم هستند، مورد واکاوی وتبیین قرار دهد. بر این اساس در پیشبرد اهداف این تحقیق از روش توصیفی تحلیلی در ماهیتی کیفی استفاده شده وگردآوری داده های آن در غالبی اسنادی بوده است. نتایج حاصل نشان از آن دارد که فاکتورهای اجتماعی، کالبدی و محیطیدر کنار عواملی چون آموزش و سرگرمی در برنامه ریزی و طراحی مراکز فرهنگی همچون فرهنگسراها نقشی محرض داشته ومی توانند در راستای شهری با فرهنگ، سرزنده و شکوفا به درستی عمل نماید.

Keywords:

ارتقاء کیفت محیط , اجتماع پذیری , تعاملات اجتماعی , فضاهای فرهنگی , فرهنگسرا