تدوین مدل اضطراب کرونا در زنان براساس تاب آوری و سبک های دلبستگی با نقش میانجی جهت گیری مذهبی

اخیرا همه گیری بیماری کرونا ویروس جدید (covid -۱۹) منجر به ایجاد استرس و اضطراب زیادی در سراسر جهان شده است . پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل اضطراب کرونا براساس تاب آوری و سبک های دلبستگی با نقش میانجی گری جهت گیری مذهبی می باشد. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. حجم نمونه براساس نسبت متغیر به آزمودنی که معمولا تعداد نمونه ها باید حداقل ۲ تا ۱۰ برابر متغیرها (آیتمها) باشد. در این پژوهش از آنجایی که پرسشنامه های مورد استفاده شامل ۵۷گویه می باشد ، از اینرو حجم نمونه با توجه به حداقل شرایط تحلیل اماری۲۰۰ نفر از دانشجویان شهر قم به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شده وداده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه های تاب آوری(کانر دیویدسون ،۲۰۱۷) ، سبک های دلبستگی(کولینز و رید ،۱۹۹۰) ،اضطراب کرونا ویروسی (CDAS) و جهت گیری مذهبی(آلپورت ، ۱۳۸۰) جمع آوری شده وبرای تجزیه و تحلیل داده ها ازهمبستگی پیرسون و معادلات ساختاری(SEM) نرم افزار spss وsmart pls.۲ استفاده شد. براساس نتایج بدست آمده مدل علی رابطه بین تاب آوری ، سبک های دلبستگی، جهت گیری مذهبی درونی و بیرونی و اضطراب کرونا براساس شاخص های مختلف برازش تایید شد . نتایج نشان می دهد در سطح اطمینان ۹۵/۰ به علت بزرگتر بودن سطح معنی داری تی و آماره سوبل(۳.۱۴۵) از میزان ۱.۹۶ مشخص می شود دلبستگی اضطرابی بر اضطراب کرونا با میانجی گری جهت گیری مذهبی درونی اثر مستقیم معناداری داشته است و به علت کوچکتر بودن سطح معنی داری تی و آماره سوبل(۰.۳۲۱) مشخص می شود دلبستگی اضطرابی بر اضطراب کرونا با میانجی گری جهت گیری مذهبی بیرونی اثر مستقیم معناداری نداشته است.در سطح معنی داری تی و آماره سوبل(۳.۱۸۱) دلبستگی ایمن و(۲.۴۳۹) تاب آوری از میزان ۱.۹۶می توان نتیجه گرفت تاب آوری و دلبستگی ایمن بر اضطراب کرونا با میانجی گری جهت گیری مذهبی درونی اثر مستقیم و مثبت معناداری داشته است.نتایج فوق نشان می دهد تاب آوری با تقویت جهت گیری مذهبی درونی، بر کاهش اضطراب کرونا اثر دارد.