اثربخشی آموزش مجازی کیفیت زندگی درمانی بر تعارض کار و خانواده، اعتیاد به کار، سلامت روان و تعاملات بین فردی در کارکنان شاغل

چکیدهپژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش مجازی کیفیت زندگی درمانی بر تعارض کار- خانواده، اعتیاد به کار، سلامت روان و تعاملات بین فردی انجام گرفت. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با دوره پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه معلمان زن مقطع متوسطه دوم در سال تحصیلی۱۴۰۲- ۱۴۰۱ شهر اصفهان بود که به شیوه نمونه گیری دردسترس تعداد ۳۰ معلم زن انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه کنترل (۱۵ نفر) گماشته شدند. گروه آزمایش ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش مجازی کیفیت زندگی درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. هر دو گروه در مراحل پیش آزمون، پس آزمون توسط پرسشنامه های تعارض کار و خانواده ( کارلسون و همکاران ،۲۰۰۰)، اعتیاد به کار(اسپنس و رابینز، ۱۹۹۲)، سلامت روان(گدبرگ، ۱۹۷۹) و تعاملات بین فردی(مک الیستیر، ۱۹۹۵) مورد ارزیابی قرار گرفتند. به منظور بررسی و تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS۲۳ و روش تحلیل اندازه های تکراری استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مجازی کیفیت زندگی درمانی بر تعارض کار- خانوادهف اعتیاد به کارف سلامت روان و تعاملات بین فردی تاثیر معنی داری دارد و اثرات آموزش ها در مرحله پیگیری نیز باقی مانده است(۰۱/۰p<) . در نتیجه آموزش مجازی کیفیت زندگی درمانی به عنوان درمانی اثرگذار می تواند به بهبود سلامت روانی کارکنان کمک شایانی نماید. از این رو پیشنهاد می گردد مشاورین و روانشناسان به آموزش مجازی کیفیت زندگی درمانی بر کاهش تعارض کار- خانواده و اعتیاد به کار و افزایش سلامت روان و تعاملات بین فردی توجه ویژه ای داشته باشند.