اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر خودسرزنشگری، تحمل پریشانی، عاطفه ی خوداگاه و سبک های حل تعارض بیماران مبتلا به سرطان شهر اصفهان

این پژوهش باهدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر خودسرزنشگری، تحمل پریشانی، عاطفه¬ی خودآگاه و سبک های حل تعارض بیماران مبتلا به سرطان شهر اصفهان انجام گرفت. روش این پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلابه سرطان استان اصفهان در سال ۱۳۹۸ بودند که تعداد ۳۰ بیمار سرطانی به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (۱۵=n) قرار گرفتند. پرسشنامه راهبردهای شناختی تنظیم هیجان (Garnefski & Kraaij, ۲۰۰۷)، پرسشنامه تحمل پریشانی (Simons & Gaher, ۲۰۰۵)، پرسشنامه عاطفه خودآگاه ( Tangney, Dearing, Wagner & Gramzow, ۱۹۸۹)، پرسشنامه سبک های حل تعارض (Weeks, ۱۹۹۴)، به عنوان پیش آزمون مورداستفاده قرار گرفت، سپس گروه آزمایش به مدت دو ماه و در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر شفقت (Gilbert, ۲۰۰۹) قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. در پایان پس آزمون بر روی هر دو گروه اجرا شد و داده ها با استفاده از نرم افزار آماری Spss-۲۳ و روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که مداخله درمانی باعث کاهش نمره خودسرزنشگری و عاطفه خودآگاه و افزایش نمره تحمل پریشانی و سبک های حل تعارض در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است (۰۵/۰P<). بنابراین می توان نتیجه گرفت شفقت درمانی بر خودسرزنشگری، تحمل پریشانی، عاطفه¬ی خودآگاه و سبک های حل تعارض بیماران مبتلابه سرطان شهر اصفهان اثر بخش است. لذا پیشنهاد می شود به عنوان یک مداخله کارآمد، انتخابی، کم هزینه و قابل اجرا و به عنوان یک راه میان بر و پیشگیرانه از سوی مشاوران و روان درمانگران، برای کاهش مشکلات روانشناختی بیماران مبتلا به سرطان مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

درمان مبتنی بر شفقت , خودسرزنشگری , تحمل پریشانی , عاطفه ی خودآگاه , سبک های حل تعارض , سرطان