مقایسه تغییرات تعداد گونه و جمعیت پرندگان جوجه آور دریاچه ارومیه در دو سال ۱۳۶۰ و ۱۳۹۰

عامل اصلی پایداری دریاچه ارومیه، میزان آب آن است که سبب پایداری فلور گیاهی و فون جانوری آن می شود. تغییرات تعداد گونه و جمعیت جوجه آور پرندگان یکی از شاخص های مهم بیان وضعیت بوم شناختی دریاچه ارومیه هستند. به همین دلیل، در این مقاله تغییرات تعداد گونه و جمعیت پرندگان جوجه آور دریاچه ارومیه در سال ۱۳۶۰ (سال پرآبی دریاچه) با سال ۱۳۹۰ (سال کم آبی و خشکی دریاچه ارومیه)، مقایسه شده است. در بوم سازگان پارک ملی دریاچه ارومیه در سال پرآبی، ۴۱ گونه پرنده آب زی، ۴۰ گونه پرنده کنار آب زی و ۱۱۲ گونه پرنده خشکی زی شناسایی شده است. ولی در سال ۱۳۹۰، ۲۰گونه آب زی، ۱۰ گونه کنارآب زی و ۶۲ گونه خشکی زی شناسایی شد. در سال۱۳۶۰، ۱۲گونه پرنده آب زی در جزایر دریاچه ارومیه جوجه آوری کرده بودند که ۵ گونه شاخص آن ها شامل، ۱۰۰هزار جفت فلامینگوPhoenicopterus ruber، ۳۵۰۰ جفت پلیکان سفید Pelecanus onocratelus، ۱۰۰۰ جفت تنجهTadorna tadorna، ۵۰۰۰ جفت کاکایی صورتی Larus genei و ۸ هزار جفت کاکایی نقره ای Larus argentatusبوده است. ولی در ۱۳۹۰، جمعیت جوجه آور ۱۰ گونه به صفر رسیده و جمعیت ۲ گونه (کاکایی نقره ای و تنجه) نیز بسیار کاهش یافته و هرکدام به کم تر از ۱۰۰ جفت رسیده است. در سال ۱۳۶۰، متوسط عمق دریاچه ارومیه ۶ متر و در سال ۱۳۹۰، ۴ متر بوده است. کاهش عمق آب دریاچه حدود ۲ متر سبب تخریب کارکرد بوم شناختی دریاچه شده و کاهش کیفیت زیستگاهی آن نیز سبب کاهش تعداد گونه های پرندگان و از هم پاشیدن کلنی پرندگان آب زی جوجه آور شده است. از بین رفتن جمعیت جوجه آور گونه های شاخص نشان می دهد که دریاچه ارومیه تغییرات اکولوژیکی فاحشی کرده و ارزش زیستگاهی خود را برای پرندگان آب زی و حتی خشکی زی از دست داده است.

Keywords:

تعداد گونه , پرندگان آب زی , جمعیت زادآور , دریاچه ارومیه