Effects of nano-Selenium and Sodium Selenite on serum Selenoprotein P and GPx content in male broiler breeders

یکی از عوامل مهم تاثیرگذار در میزان جوجه درآوری به عنوان شاخص مهم در عملکرد گله های مولد مسئله باروری است. خروس ها به عنوان یک طرف مسئله باروری نقش زیادی در این امر دارند و پیری باعث کاهش باروری آنها می شود. سیستم های زیستی در موجودات زنده نظیر حیوانات به صورت مداوم تحت تاثیر رادیکالهای آزاد تولید شده در فعالیتهای متابولیک بدن می باشد. مشخص شده است که بخش فسفولیپیدی اسپرماتوزوآی پرندگان مقادیر بالایی از اسیدهای چرب غیراشباع (PUFA) دارد و این اسیدهای چرب حساسیت بالایی در مقابل رادیکالهای آزاد دارند. در سیر تکاملی موجودات زنده جهت مقابله با گونه های فعال اکسیژن (ROS)، مکانیسمهای حمایت کننده آنتی اکسیدانی ویژه ای توسعه یافته است. به همین جهت حضور آنتی اکسیدان های طبیعی به عنوان یک عامل اصلی آنها را قادر به زنده ماندن در یک محیط غنی از اکسیژن می کند. جهت نگهداری قابلیت زنده مانی اسپرم، سیستم دفاع آنتی‎اکسیدانی مسئله مهمی است که در مایع منی پرندگان این سیستم شامل آنتی اکسیدان های طبیعی همراه با آنزیمهایی است که خصوصیات آنتی اکسیدانی دارند که آنزیمهایی نظیر گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) و سلنوپروتئین P (SEPP۱) از اسپرم در مقابل رادیکالهای آزاد و متابولیتهای مخرب آنها محافظت می نمایند. آنتی اکسیدان هایی نظیر ویتامین E و سلنیوم نقش عمده ای در تولیدمثل پرندگان دارند. برای رسیدن به عملکرد تولیدمثلی خوب در طیور صنعتی استفاده از مقادیر بهینه آنتی اکسیدان ها ضروری به نظر می رسد. با استفاده از خواص آنتی اکسیدانی برخی مواد افزودنی مانند سلنیوم می توان روند نزولی باروری را به تعویق انداخت. جایگزینی سلنیوم معدنی با منابع جدید سلنیوم در جیره ی طیور باعث بهبود باروری می شود. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر نانوسلنیوم در مقایسه با سدیم سلنیت بر روی غلظت سرمی سلنوپروتئین P (SEPP۱) و گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) در خروس های گله مرغ مادر گوشتی انجام شد.مواد و روش ها: در انتهای زمان آداپتاسیون، نمونه های خون به میزان ۵/۲ میلی لیتر جمع آوری شدند و سرم آنها پس از جداسازی در فریزر ۲۰- درجه سانتی گراد نگهداری شد. نمونه برداری بعدی ۲ هفته بعد یعنی در میانه تحقیق و اعمال تیمارها انجام گرفت که در این زمان نیز مشابه اولین نمونه برداری، خونگیری انجام شد و سرم ها جداسازی و در فریزر ۲۰- درجه سانتی گراد نگهداری شدند. چهار هفته پس از اعمال تیمارها در انتهای تحقیق خونگیری به عمل آمد و سرم ها جداسازی و در فریزر نگهداری شدند. غلظت سرمی سلنوپروتئین P توسط روش الایزا و گلوتاتیون پراکسیداز با استفاده از کیت اسپکتروفوتومتری مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج و بحث: مقادیر غلظت سرمی سلنوپروتئین P و گلوتاتیون پراکسیداز در اولین نمونه برداری تفاوت معنی داری را در بین هیچکدام از گروهها نشان ندادند (۰۵/۰سلنوپروتئین P خروس های تغذیه شده با منابع سلنیوم معدنی و نانو در مقایسه با گروه کنترل بیشتر بود (۰۵/۰>P) که بیشترین غلظت سلنوپروتئین P مربوط به تیمار حاوی ۶/۰ میلی گرم نانوسلنیوم در کیلوگرم جیره بود (T۵). در میان گروههای مربوط به تیمارهای ۲ و ۳ که به ترتیب ۳/۰ میلی گرم سدیم سلنیت در کیلوگرم جیره (T۲) و ۱۵/۰ میلی گرم نانوسلنیوم در کیلوگرم جیره (T۳) تغذیه شده بودند، تیمار ۳ غلظت بالاتری از سلنوپروتئین P داشت. نتایج ارزیابی غلظت سرمی سلنوپروتئین P در آخرین نمونه برداری در انتهای تحقیق نشان داد که روندی مشابه با تغییرات غلظت سرمی سلنوپروتئین P که در دومین نمونه برداری در میانه تحقیق مشاهده شد به وقوع می پیوندد. تنها تفاوت مابین نتایج دومین و سومین نمونه برداری این بود که تفاوت بین غلظت های سرمی سلنوپروتئین P در تیمارهای T۲ و T۳ در انتهای تحقیق بیشتر شده بود. مشابه با نتایج سلنوپروتئین P، غلظت سرمی گلوتاتیون پراکسیداز نیز در سه مرتبه خونگیری مورد ارزیابی قرار گرفت که در دومین نمونه برداری در میانه تحقیق ارزیابی غلظت سرمی گلوتاتیون پراکسیداز نشان داد که در گروههای T۵، T۴، T۳ و T۲ مقدار غلظت سرمی به صورت معنی داری بیشتر از گروه کنترل (T۱) بود (۰۵/۰>P). تفاوت مابین غلظت سرمی گروه کنترل و تیمار T۳ معنی دار نبود (۰۵/۰گلوتاتیون پراکسیداز در بین تیمارهای T۴ و T۵ معنی دار نبود (۰۵/۰گلوتاتیون پراکسیداز مشخص شد که همه تیمارها افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل داشتند (۰۵/۰>P) و با افزایش مقدار نانوسلنیوم در جیره از ۱۵/۰ میلی گرم در کیلوگرم جیره تا ۶/۰ میلی گرم در کیلوگرم جیره غلظت سرمی گلوتاتیون پراکسیداز یک روند افزایشی نشان داد. با در نظر گرفتن تمام شاخص های آزمایش، در این تحقیق ۶/۰ میلی گرم در کیلوگرم جیره به عنوان بهترین سطح از مکمل های نانوسلنیوم پیشنهاد شده و نانوسلنیوم نسبت به فرم غیرآلی سلنیوم موثرتر بوده و در مقادیر مشابه از دو تیمار، نانوسلنیوم غلظت سرمی بالاتر سلنوپروتئین P و گلوتاتیون پراکسیداز را باعث می شود.نتیجه گیری نهایی: افزودن نانوسلنیوم نسبت به سدیم سلنیت موثرتر بوده بوده و باعث افزایش بیشتر غلظت سرمی آنتی اکسیدان های سلنوپروتئین P و گلوتاتیون پراکسیداز در خروس های گله مرغ مادر گوشتی شد.

Keywords:

مرغ مادر گوشتی , گلوتاتیون پراکسیداز , نانوسلنیوم , سلنوپروتئین P , سلنوپروتئین