تعیین طرح اختلاط مناسب مخلوط های اساس تثبیت شده با سیمان حاوی مقادیر زیاد تراشه آسفالت

استفاده از مواد بازیابی شده آسفالتی در صنعت روسازی، به دلیل مقرون به صرفه بودن، در چند دهه اخیر مورد توجه محققین قرار گرفته است. هدف از این مطالعه آزمایشگاهی، ارائه روند طرح اختلاط مناسب شامل تعیین حدود دانه­بندی مناسب و فرمول­بندی میزان رطوبت لازم تحت روش تراکمی استاندارد اصلاح شده و در نهایت بررسی تاثیر تراشه آسفالت بر مقاومت فشاری و تعیین مقدار بهینه تراش آسفالت و سیمان با حداقل هزینه اجرا می­باشد. بدین منظور، در ابتدا خصوصیات دانه­بندی مصالح مختلف و تراشه آسفالت و دانه­بندی مناسب انتخاب گردید. برای بررسی خصوصیات تراکمی و تعیین رطوبت بهینه، ۱۲ طرح اختلاط مختلف، ترکیبی از چهار مقدار تراشه آسفالت (صفر، ۴۰، ۶۰ و ۸۰ درصد) و مقادیر متفاوت سیمان (۳، ۵ و ۷ درصد) ساخته شد. سپس، نمونه­های استوانه­ای ۳۰×۱۵ سانتی­متر به منظور بررسی خصوصیات مقاومت فشاری تک­محوری در درصد رطوبت بهینه ساخته شدند. نتایج نشان داد که حدود دانه­بندی نشریه ۱۰۱ کشور با توجه به جنبه­های مختلف اجرایی و آشنایی پیمانکاران و ادارات راه، به­عنوان حدود مناسب معرفی می­شود. همچنین، نتایج مدل­سازی میزان رطوبت بهینه نشان داد که با افزایش درصد تراشه آسفالت در مخلوط، درصد رطوبت بهینه افزایش و به­تبع آن چگالی خشک مخلوط کاهش می­یابد. مقاومت فشاری نمونه­های ۷ روزه مرطوب در دمای ۲۵ درجه سلسیوس مشخص کرد که با افزایش درصد تراشه آسفالت، مقاومت نمونه­های تثبیت شده کاهش می­یابد. همچنین، ۶۸% تراشه آسفالت به همراه ۵% سیمان، به­صرفه­ترین طرح اختلاط مصالح، با توجه به محدودیت مقاومت فشاری ۸/۳ مگاپاسکال، می­باشد. در مجموع، می­توان انتظار داشت که به­جای استفاده از کوبش نمونه­ها با استفاده از چکش استاندارد، می­توان از تراکم لرزه­ای با زمان تقریبی ۶۰ ثانیه نیز استفاده کرد.

Keywords:

تراشه آسفالت , دانه بندی , رطوبت بهینه , مقاومت فشاری , تراکم لرزه ای